Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ [Γιώργου Πολυράκη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Στη Θεσσαλονίκη του σήμερα, του Μνημονίου, του ΔΝΤ, του Μεσοπρόθεσμου και της μεγάλης ανεργίας, ο Μιχάλης Βλαντής, πολιτικός μηχανικός που πλέον κερδίζει τα προς το ζην κάνοντας τον οδηγό σε ταξί, δέχεται μια ασυνήθιστη πρόταση από τον επιχειρηματία Αριστείδη Κοντογιώργη. Η πρόταση φαντάζει ανήθικη στον Βλαντή, όμως η αμοιβή που προσφέρει ο επιχειρηματίας είναι δελεαστική: πενήντα χιλιάδες ευρώ.

Ο νεαρός μηχανικός αποδέχεται την πρόταση και μπλέκει σε έναν παράφορο έρωτα με την αινιγματική Ελίζα Κοντογιώργη. Πολύ γρήγορα θα διαπιστώσει ότι έχει βρεθεί έξω από τον κόσμο του και θα βιώσει την ένταση του έρωτα, τον πόνο και την πρωτόγνωρη ευτυχία, την αλήθεια και το ψέμα, την αγάπη και το μίσος, τη θυσία και τον κίνδυνο του θανάτου. Κι όλα αυτά εναλλάσσονται διαδοχικά στους δρόμους και στις πλατείες τής πάντα ερωτικής Θεσσαλονίκης, που, όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, η φυσιογνωμία της παραμένει αναλλοίωτη.
Ένα μυθιστόρημα με απροσδόκητο τέλος που φανερώνει ότι τη ζωή δεν την καθορίζουν οι δυσκολίες που συναντάμε, αλλά η ικανότητά μας να τις προσπερνάμε.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Διαβάζοντας την περίληψη, με ξένισε η ιστορία, αλλά μόλις το ξεκίνησα δεν το άφησα στα χέρια μου. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, διότι νόμιζα πως ο κ.Πολυράκης μετά το ΔΩΡΟΘΕΑ ΝΤΕ ΡΟΠ -ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ, δεν θα έβγαζε άλλο καλό βιβλίο, μιας και είχα απογοητευτεί από το ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΥ.

Αυτό το βιβλίο, είναι τόσο ατμοσφαιρικό, τόσο αγωνιώδες, τόσο αποπνικτικό που απλά δεν το αφήνεις από τα χέρια σου. Ξεπέρασε εν ολίγοις όλες τις προσδοκίες μου. Ωραία δομή, ωραίο λεξιλόγιο, απλό κατανοητό, σωστή χρήση της γλώσσας.

Μέσα από το μύθο ο κ. Πολυράκης μας αναφέρει όλη τη βρωμιά και τη διαφθορά που κυριαρχεί στις μέρες μας, στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως. Διαθέτει μια αστυνομική χροιά το βιβλίο, μια θριλερική αγωνία που σε αναγκάζει να είσαι δέσμιος στις σελίδες του. Συγχαρητήρια!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ [Μαρίας Τζιρίτα, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ήταν δέκα ετών η Αλέκα όταν ανακάλυψε την καρτέλα της στην παιδόπολη Καβάλας. Επίθετο δίπλα στο όνομά της δεν υπήρχε. Υπήρχε όμως η λέξη «νόθο» να χαρακτηρίζει την ίδια, και η άγνωστη λέξη «ιερόδουλος» για τη μητέρα της. Εκείνη έχει αφήσει την Αλέκα, έξι χρόνων παιδί, στην παιδόπολη, χωρίς να δώσει ξανά σημεία ζωής, παρά πολλά χρόνια αργότερα. Η Αλέκα πέρασε όλη της τη ζωή παλεύοντας ν’αποδείξει ότι από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Όσο κι αν την πλήγωσαν, όσο κι αν την απέρριψαν, εκείνη είχε πάντα μια χρυσή καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Ο πατέρας που δε γνώρισε ζούσε πάντα μέσα στην ψυχή της, μαζί με τη λαχτάρα της κάποτε να τον συναντήσει.
Ένας αέναος αγώνας επιβίωσης, με συνταρακτικές αλήθειες ζωής στα χρόνια μιας πληγωμένης Ελλάδας. Η Αλέκα, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, μέσα σε φτώχεια, μοναξιά, εγκατάλειψη και κάθε είδους δυσκολίες, θα παλέψει να επιβιώσει και να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα· ανάμεσα σε αυτά, να ξαναβρεί τον πατέρα της.
Όλοι όσοι τη γνώρισαν την ίδια κουβέντα είχαν να πουν γι’ αυτήν: η Αλέκα δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν ένας άγγελος που έπεσε στη Γη κατά λάθος, μια γυναίκα που ήξερε μόνο να αγαπάει…

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Πρόκειται για ένα βιβλίο μέσα στο οποίο, η πραγματική, η ανιδιοτελής, η ουσιαστική αγάπη δίνει χρώμα στις σελίδες του. Δεν μπορώ να κρίνω το βιβλίο για την πλοκή και τη μυθοπλασία της συγγραφέως αφού πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία, μπορώ όμως να το κρίνω όσον αφορά τη γραφή και τη λυρικότητα της συγγραφέως.

Η γραφή απλή, κατανοητή, χωρίς φανφάρες και φιλοσοφικές εξάρσεις. Το λεξιλόγιο κατανοητό, κάτι που δείχνει πως η συγγραφέας ξέρει ότι δεν αναφέρεται μόνο σε κοινό με πανεπιστημιακή μόρφωση, αλλά και σε νοικοκυρές και ανθρώπους που απλά τους αρέσει το διάβασμα χωρίς να έχουν απίστευτα πολλές πανεπιστημιακές γνώσεις.

Το μόνο που μου έλειψε από το βιβλίο, είναι η λυρικότητα, θα ήθελα μια πιο γλαφυρή αφήγηση των γεγονότων. Οι σκέψεις της ηρωίδας επίσης. Αν και υπήρχαν αποσπάσματα που περιείχαν τις σκέψεις της Αλέκας, ήθελα πολλά περισσότερα τέτοια αποσπάσματα. Η γυναίκα αυτή, μου γέννησε ένα θαυμασμό, μια συμπόνια μα σε καμία περίπτωση λύπηση για το πρόσωπο της. Ένας ήρωας, ένας σωστός άνθρωπος και πραγματικά θα ήθελα πολύ να μπω στο μυαλό της και να γίνω για λίγο ο εαυτός της. Το βιβλίο είχε έλλειψη μόνο ως προς αυτό αλλά βέβαια δεν μείωνε στο ελάχιστο το έργο.

Μια πολύ καλή παρέα, ένα μάθημα ζωής, μια ωδή στην ανιδιοτελή αγάπη, μια κατάθεση ψυχής της Αλέκας δια χειρός Μαρίας Τζιρίτα. Αξίζει

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

ΟΣΟ ΑΝΤΕΧΕΙ Η ΨΥΧΗ [Λένας Μαντά, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


«Τελικά, Ηρώ, ο νονός σου μισό το άφησε το όνομά σου. Ηρωίδα έπρεπε να σε βαφτίσει!» κι εκείνη της είχε απαντήσει: «Δεν ήξερε τότε τι με περίμενε στη ζωή μου, αλλά και να το ήξερε, μάλλον θα το θεώρησε υπερβολικό και προτίμησε να το κόψει και να με βαφτίσει Ηρώ, αφήνοντας το υπόλοιπο να πλανάται σαν απειλή…»

Από την ημέρα που γεννιέται η Ηρώ, η ζωή της είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Δύσβατοι όλοι οι δρόμοι που κλήθηκε να βαδίσει, σαν κοριτσάκι, σαν έφηβη, σαν νέα κοπέλα, σαν γυναίκα. Θα χρειαστεί να αντιπαλέψει τον νοσηρό «πατριό» της, να αντιμετωπίσει ένα βίαιο σύζυγο αργότερα, με την οικονομική καταστροφή και τη φυγή της στην Κύπρο και να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη απ’ όλες: να σώσει τα παιδιά της από τις λανθασμένες επιλογές τους.
Δίπλα της η Αλεξάνδρα. Μια μυστηριώδης, σκοτεινή γυναίκα, που μόνο στην Ηρώ θα δείξει το φωτεινό της πρόσωπο. Είναι η μόνη που μπορεί ν’ αφουγκραστεί το λυγμό της ψυχής της. Η μόνη που θα σταθεί στο πλευρό της όταν η Ηρώ αναγκαστεί να γίνει ένας άλλος άνθρωπος για να προστατέψει τους αγαπημένους της και να νικήσει…

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Πέρα από το αν μου άρεσε ή όχι πρέπει να πω πως ήταν ένα χορταστικό βιβλίο. Διαβάζεται γρήγορα και πολύ εύκολα και είναι μια καλή παρέα.

Η πλοκή είναι η γνωστή και απαράλλακτη, πλέον προβλέψιμη, πλοκή, μια σειρά δύσκολων καταστάσεων, δυστυχία, πόνος και δύσβατα μονοπάτια όπως αναφέρει η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και στο τέλος η λύτρωση, η ευτυχία, η ζωή. Γνωστό και δοκιμασμένο.

Η ιστορία της Ηρώς εμένα προσωπικά δεν μου ένεπνευσε κανένα συναίσθημα, αντιθέτως η ιστορία της αδερφής της ήταν πιο ενδιαφέρουσα. Η Ηρώ είναι η γυναίκα θύμα, χωρίς καμία δύναμη, χωρίς καμία διάθεση για αντίδραση. Κάτι που δεν μου άρεσε

Το βιβλίο για τα γούστα μου απέκτησε ενδιαφέρον στο σημείο που γίνεται αναφορά στη μάστιγα της εποχής, τα ναρκωτικά και εκεί καθηλώθηκα να διαβάζω.Αυτό που μου έλειψε και από αυτό το βιβλίο της κας Μαντά είναι το συναίσθημα και το ύφος και η γλώσσα του κειμένου που δεν είχε καμία λυρικότητα και τίποτα που να σε εντυπωσιάσει. Υπήρχε μόνο η ρηχή αφήγηση των γεγονότων κάτι που με απογοήτευσε λίγο. Απλή, λιτή γραφή, απλό λεξιλόγιο, κατανοητό. 

Το προτελευταίο κεφάλαιο ενώ ξεκίνησε με μια δυναμική μια και αναφερόταν στα ναρκωτικά και στην απεξάρτηση κύλισε με ένα γλυκανάλατο τέλος που σε τίποτα δεν θύμιζε την πραγματικότητα. 

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ [Πασχαλίας Τραυλού, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

H καρδιά μου κάτι περιμένει και δε λέει να ‘ρθει. Μαραίνεται σαν λουλούδι που γερνάει προτού προφτάσει ο άνεμος να αγγίξει τη γύρη του… Ώσπου ήρθε ο έρωτας… Και είναι ένας έρωτας σαν αρπακτικό… Που αν τον δεις να έρχεται καταπάνω σου, νιώθεις τα πόδια σου να τρέμουν γιατί φοβάσαι την επίθεσή του και ξέρεις ότι δε θα του γλιτώσεις αν πέσεις στα νύχια του…

Άνθιμος, Κυβέλη, Ορφέας, Περσεφόνη, Λάζαρος, Ευρυδίκη, Ορέστης… Πρόσωπα που κρύβουν ζοφερά μυστικά, παίζουν με το μύθο και την αλήθεια, και συνθέτουν ένα περίεργο ερωτικό γαϊτανάκι που δοκιμάζεται στη φωτιά του χρόνου. Με φόντο τις Σπέτσες και με αφορμή μια δολοφονία, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως ο συνήθης ύποπτος για τα μεγάλα λάθη και τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα είναι ο απόλυτος, αναρχικός και αδίστακτος έρωτας.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Στα συν του βιβλίου είναι σίγουρα η ευφυής ιστορία που μας περιγράφει η συγγραφέας -αν και ένα σημείο εκτός της πρωταγωνιστικής ιστορίας μοιάζει με ιστορία που έχουμε διαβάσει-, το πλούσιο λεξιλόγιο και ο ωραίος λόγος που χρησιμοποιεί η συγγραφέας, η πληθώρα λεκτικών σχημάτων και παρομοιώσεων καθώς και τα μηνύματα που περνάει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της. Ο έρωτας, ο καθωσπρεπισμός, τα ταμπού και οι προκαταλήψεις που κρατούν στάσιμο τον πλανήτη σε ξεπερασμένες και παρωχημένες αντιλήψεις.

Παρ'όλα αυτά το βιβλίο παρουσίασε μια κοιλιά περίπου στη μέση όπου η συγγραφέας πλατίαζε άσκοπα και έδινε έμφαση σε περιγραφές συναισθημάτων ενώ η πλοκή ήταν προβλέψιμη στην ουσία και όχι στις λεπτομέρειες. Επίσης η επανάληψη σε όλη την έκταση του έργου, ίσως μείωνε λίγο την αγωνία του αναγνώστη αναγκάζοντας τον να πηδάει μερικές παραγράφους.

Από το οπισθόφυλλο περιμένεις ένα δυνατό μυθιστόρημα, το οποίο κατά τη γνώμη μου, αν και είχε μια ενδιαφέρουσα μυθοπλασία και μια ενδιαφέρουσα πλοκή στην αρχή, στη συνέχεια χαλούσε και έχανε την μαγεία την οποία φανταζόταν ο αναγνώστης. Το τέλος επίσης, για τα γούστα μου πάντα, δεν ήταν αυτό που περίμενα, επειδή δεν θέλω όμως να το αποκαλύψω θα παραμείνω φειδωλός στην αναφορά μου. 

Το θεωρώ μία άτυχη στιγμή, αλλά μια πολύ καλή προσπάθεια της αγαπημένης Πασχαλίας Τραυλού. Αν είχε περισσότερη αστυνομική χροιά και αν έδινε βάση στο δολοφόνο και στο κουβάρι των μυστικών και όχι τόσο στον έρωτα και στην ανάγκη ενός έρωτα και δεν αναλωνόταν σε άσκοπες περιγραφές τα 2/5 θα γίνονταν 5/5.

Το θεωρώ, επαναλαμβάνω μια άτυχη στιγμή, διότι ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ που διάβασα με άφησαν έκθαμβο και άφωνο μπροστά στο ταλέντο της Πασχαλίας Τραυλού. Θα συνεχίσω με τη βιβλιογραφία της όμως γιατί πραγματικά με ενδιαφέρει πολύ η οπτική γωνία από την οποία βλέπει τα πράγματα.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

SΦΑΓΕΙΟ SΑΛΟΝΙΚΗΣ [Θάνου Δραγούμη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Μέρες του 1943. Μέρες Κατοχής. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, δυο παράξενα πτώματα. Ο αστυνόμος Ασλάνογλου τα κοιτάει ανέκφραστος.

Γύρω απ’ το λιμάνι, στο κέντρο και στις συνοικίες της Σαλονίκης, κόλαση. Μουλωχτοί φόνοι και βόμβες που σκάνε οπουδήποτε χωρίς προειδοποίηση. Σφαίρες σε σβέρκους στα καλά καθούμενα μες στη μέση του δρόμου κι εκτελέσεις εν ψυχρώ με μια απόφαση κομματικής ολομέλειας. Κομμουνιστές και ταγματασφαλίτες σφάζονται στους δρόμους. Το ΚΚΕ δημιουργεί την οργάνωση εκτελεστών του, την ΟΠΛΑ. Οι ταγματασφαλίτες συλλαμβάνουν, βασανίζουν κι εκτελούν αδιακρίτως, αρκεί να υπάρχει λεία. Τα Ες Ες τραβάνε τους Εβραίους στα γκέτο και τους φορτώνουν στα τρένα για τα κρεματόρια. Ξύλο και βασανιστήρια, λειψό φαγητό κι ελάχιστος ύπνος. Πλιάτσικα και λεηλασίες σε συναγωγές, σε μαγαζιά, σε σπίτια, σε νεκροταφεία. Φόβος, φόβος παντού κι ένας προγραμμένος έρωτας που προσπαθεί να αντέξει, να κρυφτεί, να ζήσει.
Μέρες του 1943. Μέρες Κατοχής. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, δυο παράξενα πτώματα. Ο αστυνόμος Ασλάνογλου απορεί: Τι νόημα έχει να προσπαθεί κανείς να τηρήσει το νόμο μέσα σ' ένα ρημαγμένο κόσμο ομαδικής παραφροσύνης

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Πρόκειται για ένα δυνατό μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί. Ο συγγραφέας διεισδύει στον πόνο και στην δυστυχία των ημερών της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη, όχι όμως περιγράφοντας τα συναισθήματα των ανθρώπων, περιγράφοντας ανατριχιαστικές εικόνες και καταστάσεις που μαρτυρούν την δυστυχία.Ύφος ειρωνικό, χιουμοριστικό, προσιτό. Λεξιλόγιο σκληρό, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο μυθιστόρημα.

Ενδιαφέρουσα πλοκή, αν και από ένα σημείο και μετά το ενδιαφέρον δεν επικεντρώνεται τόσο στη διαλεύκανση του εγκλήματος αλλά στην κατάσταση που επικρατεί. Πρόκειται για ένα πολιτικοκοινωνικό μυθιστόρημα με αστυνομική χροιά και μια δόση αγνού έρωτα, από τα μάτια ενός άντρα όμως. Αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι και την τελευταία σελίδα αφού συνδυάζει ο συγγραφέας την μυθοπλασία με την ιστορία και αυτό σε καταντάει δέσμιο στις σελίδες του. Αληθής αναφορά στα ιστορικά γεγονότα, ενδιαφέρουσα μυθοπλασία και σωστή δομή. 

Θέλω πραγματικά να συγχαρώ τον εκδοτικό οίκο ΨΥΧΟΓΙΟΣ που εκδίδει ακόμα ωραία και αξιόλογα βιβλία. 

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ [Πασχαλίας Τραυλού, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

«Λάθος, λάθρα, όλεθρος…» Ένα σφάλμα, ένα μυστικό, μια καταστροφή. Το λάθος της Άννας να παντρευτεί τον Λουκά, η κρυφή ενοχή του Καρλ Λούντβιχ, η αμαρτία των γονέων που παίδεψε αδυσώπητα τον Σπύρο, η φυλάκιση που γίνεται λύτρωση... Ο γλύπτης Καρλ Λούντβιχ ανασταίνει τις μνήμες του με τη σμίλη του πάνω στην πέτρα, ξορκίζοντας τον παλιό του εαυτό, τον Καρλ Σβάιτς, εκείνον που έσβησε μέσα στις εικόνες του Άουσβιτς, εκείνον που άφησε ενθύμιο στην αγκαλιά της Άννας. Μια αγαλμάτινη γυναίκα, που δημιουργήθηκε από τα χέρια του καλλιτέχνη, ατενίζει με άδειο βλέμμα το μεταπολεμικό Βερολίνο, ενώ το μοντέλο του αναλογίζεται, στον κήπο με τα ρόδα της σιωπής, τα χαμένα του χρόνια.
Μια ιστορία για όσους κάτω απ’ τη λαίλαπα του Γ’ Ράιχ απέτυχαν να γίνουν «πολεμάνθρωποι» παραμένοντας απλώς άνθρωποι…


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το βιβλίο αυτό μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος του. Ομολογώ πως είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τελευταία. Η συγγραφέας μέσα από μια σειρά λάθος αποφάσεων και ενοχών "βασανίζει" τους ήρωες της σε ένα ατέρμονο ταξίδι δυστυχίας.

Η δυστυχία εν μέρει αποκαθίσταται, όμως το ταξίδι είναι γεμάτο πόνο τον οποίο, η συγγραφέας με εύλογο τρόπο, παρουσιάζει μέσα από παρομοιώσεις και, ίσως μερικές φορές εξαντλητικές, περιγραφές συναισθημάτων και καταστάσεων.

Σωστή ψυχογράφηση των χαρακτήρων, με μια εμμονή στα συναισθήματα και στις ενέργειες τους. Καλή χρήση λεξιλογίου, απλός τόνος. Ίσως μερικές φορές να αισθάνεται κανείς ότι κουράζει με τις περιγραφές, αλλά αυτό δεν νομίζω να μειώνει στο ελάχιστο το έργο. Το έργο παραμένει ένα από τα top μου πλέον και πιστεύω ότι θα το ξαναδιάβαζα άνετα.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ [Χρυσηίδας Δημουλίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Οι τρεις υποσχέσεις που έδωσε στον πατέρα της ήταν αυτό που κράτησε η Μυρτάλη και ρίζωσαν σαν γερό δέντρο στην καρδιά της. Η μοίρα της επέλεξε να έρθει στον κόσμο στις 20 Ιουλίου του 1974 στην Αμμόχωστο, την ημέρα της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο. Οι βομβαρδισμοί και η μυρωδιά του θανάτου ήταν αυτά που υποδέχτηκαν τον ερχομό της. Τα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν έγιναν η αιτία να αφυπνιστεί αργότερα το χάρισμα της συγγραφής που κουβαλούσε μέσα της και σύντομα να γίνει η αγαπημένη συγγραφέας του αναγνωστικού κοινού. Η Μυρτάλη τα έχει πλέον όλα. Φήμη, δόξα, πλούτη, έρωτα. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει, μέχρι που οι παρασκηνιακές κινήσεις κάποιων ανθρώπων που αγάπησε την οδηγούν στον όλεθρο και την απόγνωση. Η ίδια βρίσκεται εγκλωβισμένη σ’ έναν εφιάλτη, που ως τότε πίστευε ότι μόνο η συγγραφική της πένα μπορούσε να εμπνευστεί. Οι τρεις υποσχέσεις, όμως, όρκος ιερός, είναι εκείνες που της δίνουν τη δύναμη να παλέψει. Γιατί το Βαρώσι είναι εκεί και την περιμένει…




ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το βιβλίο ξεκινά με την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974. Από την αρχή μπορεί να αναγνωρίσει κανείς τη δυναμική του . Δυνατές περιγραφές που προκαλούν συναισθήματα στο πιο ακραίο σημείο τους. Η κ. Δημουλίδου κατάφερε με τον μοναδικό και αξιοζήλευτο τρόπο να μεταφερθεί στην Κύπρο στην περίοδο των αιματηρών γεγονότων, να εισέλθει στην ψυχοσύνθεση των κατοίκων και πιο συγκεκριμένα των ηρώων της. Κατάφερε να γίνει Κύπρια και μετέφερε με το σωστό τρόπο τον φόβο, τον τρόμο μαζί τις αγωνίες των ανθρώπων. Επιπλέον, έκανε σωστή και μετρημένη αναφορά στα ιστορικά γεγονότα, με αποτέλεσμα να μην κουράζει τον αναγνώστη με την Ιστορία.

Η διήγηση γίνεται σε α' ενικό πρόσωπο και αυτό προκαλεί μια οικειότητα του δέκτη και της ηρωίδας. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η "εισβολή" του αναγνώστη στην καρδιά και στο μυαλό της Μυρτάλης και οδηγεί στην πλήρη κατανόηση των μηνυμάτων που μεταφέρει η συγγραφέας, αφού δίνει την ψευδαίσθηση της άμεσης εξιστόρησης μιας πραγματικής ιστορίας, από έναν βασανισμένο άνθρωπο, που θέλει να συμβουλεύσει κάποιον με τα παθήματά του.

Η κ. Δημουλίδου, κατόρθωσε για άλλη μια φορά μέσα από την ιστορία της να μεταδώσει αξίες και ιδανικά, κάτι που κάνει σε όλα τα βιβλία της. Το βιβλίο κατ'εμέ θέλει προσεκτικό διάβασμα και αποκωδικοποίηση των χαρακτήρων. Μέσα από την ιστορία του , για άλλη μια φορά επαναλαμβάνω, η συγγραφέας καταδικάζει κάθε τι μεμπτό και αξιόποινο. Η εκμετάλλευση, αδικία, και οι καταστροφές στο όνομα της εξουσίας κατηγορούνται, ενώ η γονεϊκή αγάπη, η φιλία, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αγάπη για την πατρίδα, ο παντοτινός έρωτας, η συγχώρεση και η δύναμη του όρκου και των υποσχέσεων εξυμνούνται με μοναδικό τρόπο .

Μέσα από το βιβλίο ο αναγνώστης βλέπει τα παρασκήνια των εκδόσεων , την "σκοτεινή" πλευρά του πνευματικού χώρου, μια και ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος και παντού υπάρχουν και οι αθέατες πλευρές. Επίσης μιλά για την αρρώστια της εποχής μας ,την αγοραφοβία και εξηγεί τις αιτίες της με επιστημονική προσέγγιση , κάτι που θα βοηθήσει πολλούς αγοραφοβικούς να καταλάβουν τι τους συμβαίνει. Εξ άλλου η ίδια η συγγραφέας, όπως έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της, έχει περάσει από το στάδιο της αγοραφοβίας και επομένως γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει να είσαι αγοραφοβικός.

Σωστή χρήση της γλώσσας, χωρίς φανφάρες. Απλός, λιτός λόγος, με προσεγμένο, κατανοητό λεξιλόγιο. Σωστά δομημένο έργο, χωρίς ετεροχρονισμένες αφηγήσεις


Η Χρυσηίδα Δημουλίδου για ακόμα μια φορά, απέδειξε πόσο εξελίσσεται μέσα στο χώρο.Είναι ένας χαμαιλέοντας της συγγραφής γιατί μπορεί να γράψει τα πάντα με την ίδια επιτυχία και κάθε χρόνο να γίνεται και καλύτερη . Με χαρά μου επίσης βλέπω πως επέστρεψε η Χρυσηίδα του κοινωνικοερωτικού μυθιστορήματος, πιο ώριμη από ποτέ, με ανησυχίες και έρευνα. Συγχαρητήρια και στον εκδοτικό οίκο Ψυχογιός που έχει στην κατοχή του αυτή την μοναδική συγγραφέα – γιατί για μένα είναι μοναδική- και αναμένω με αγωνία το Σπίτι των Σκιών και το Κελάρι της Ντροπής.


Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ [Χρυσηίδας Δημουλίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ξημερώματα Χριστουγέννων του 1984 στο Σπαντάου του Βερολίνου, ένας άνδρας αυτοκτονεί πέφτοντας στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάβελ. Ο θάνατός του θα γεννήσει το λύκο της μοναξιάς. Στις 23 Οκτωβρίου του 1994 η άγρια δολοφονία μιας γυναίκας στο Βερολίνο συνταράσσει τη Γερμανία. Εκείνο το βράδυ ο λύκος ούρλιαξε για πρώτη φορά. Η υπόθεση παραμένει ανεξιχνίαστη και μπαίνει στο αρχείο. Χρόνια αργότερα η πανέμορφη νεαρή γυμνάστρια Σοφιάννα Δρανά δε γνωρίζει πως εκείνο που κουβαλά πάνω της την έχει μεταβάλει σε στόχο. Το μόνο που επιθυμεί είναι να ζήσει το όνειρο των πλουσίων με οποιοδήποτε τίμημα. Γι’ αυτό και δε διστάζει να χρησιμοποιήσει την εμφάνισή της για να το πετύχει. Στις 16 Φεβρουαρίου του 2008, χιόνισε πολύ στην Αθήνα και ο λύκος ούρλιαξε ξανά. Η υπαστυνόμος Α΄ Ευρυδίκη Τζελή, που αναλαμβάνει ως βοηθός αστυνόμου Α΄. την υπόθεση μιας πρωτοφανούς δολοφονίας που συγκλονίζει την Ελλάδα. παρατηρεί κάτι που δεν έχει προσέξει κανείς. Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή της κινδυνεύει, όμως δεν το γνωρίζει. Σαν ουρλιάζει ο λύκος της μοναξιάς, καραδοκούνε οι μνήμες και ξυπνάει ένας δολοφόνος…
Η Χρυσηίδα Δημουλίδου επανέρχεται δυναμικά στο αστυνομικό μυθιστόρημα με μία ιστορία που εξελίσσεται μεταξύ Ελλάδας και Βερολίνου, η οποία που θα σας αφήσει με κομμένη την ανάσα.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το βιβλίο υπό κανονικές συνθήκες θα τελείωνε σε 2 μέρες, αλλά λόγω άλλων υποχρεώσεων το διάβαζα λίγο λίγο, αλλά πολύ προσεκτικά! Το αποτέλεσμα; Να υποψιαστώ τον δολοφόνο τη στιγμή που ολοκλήρωνα τα 3/4 του βιβλίου. Στο τελευταίο τέταρτο ήρθαν λίγο τα πάνω κάτω, μπερδεύτηκα, αποπροσανατολίστηκα και έχασα τη μπάλα που λένε.

Το βιβλίο στην γενικότερη μορφή του είναι ΑΡΤΙΟΤΑΤΟ. Είναι ένα βιβλίο το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είχε εκδοθεί στην Αμερική ή έστω στην Ευρώπη και να κάνει τρελή επιτυχία. Ατμοσφαιρικό, αποπνικτικό, ένα θρίλερ με τα όλα του. Οι περιγραφές της Χρυσηίδας, δεν θυμίζουν τίποτα από τα προηγούμενα βιβλία της, κάτι που δείχνει ότι δεν μένει στάσιμη και έντεχνα ελίσσεται στον χώρο της λογοτεχνίας δοκιμάζοντας διαφορετικές τακτικές και όχι την πεπατημένη μεθοδολογία.

Ένα βιβλίο σκληρό, ωμό όπως θα του άρμοζε, χωρίς περιττές περιγραφές και περιττές αναφορές σε γεγονότα. Η συνεχής αναδρομή στο παρελθόν και η γρήγορη ροή των γεγονότων σε ρουφάνε στις σελίδες και δεν σου επιτρέπουν να το αφήσεις από τα χέρια σου. Στάθηκε εξαιρετικά δύσκολο να το αφήσω στο ράφι μου για 3 μέρες σχεδόν ενώ στο μυαλό μου τριβέλιζε η μορφή του δολοφόνου.

Ατμοσφαιρικό όπως προείπα θα μπορούσε άνετα να συναγωνιστεί ακόμα και την Άγκαθα Κρίστι. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο σου κόβει την ανάσα με την θριλερική του δομή αλλά και με την ωμότητα των περιγραφών.

Βέβαια το βιβλίο δεν είναι ένα αντικείμενο μόνο προς τέρψην του φιλαναγνωστικού κοινού αφού συνδυάζει, μυστήριο, θρίλερ, έρωτα και ίντριγκες αλλά θίγει και ζητήματα επίκαιρα και διαχρονικά. Οικονομική κρίση, φιλοζωία, facebook. Θίγει κοινωνικά θέματα μέσα από τις ιστορίες των ηρώων και αυτό δείχνει πως η συγγραφέας με εύστοχο τρόπο, ποντάροντας στην ψυχαγωγία που θα προσφέρει το βιβλίο, προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του αναγνωστικού κοινού της και να του μεταφέρει αξίες (όπως η φιλοζωία) αλλά και να τους τονίσει τους κινδύνους που ελλοχεύουν νέες τάσεις (βλ. facebook).

Συνεχίζω και μένω άναυδος με τον συγγραφικό οίστρο της συγγραφέως και αισθάνομαι πως μπορεί να δώσει ακόμα περισσότερα και είμαι σίγουρος πως θα το καταφέρει. Το βιβλίο αυτό είναι το ΑΡΤΙΟΤΑΤΟ βιβλίο που έχει κυκλοφορήσει. Άρτιο στα πάντα. Δεν άφησε ούτε καρφίτσα να περάσει απαρατήρητη... Συγχαρητήρια στην πολυαγαπημένη Χρυσηίδα, η οποία δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ :)

~Σας παραθέτω και την παραγραφούλα που μου κέντρισε τις αισθήσεις με την υπέροχη παρομοίωση που χρησιμοποίησε η Χρυσηίδα :
...στη ζωή απ'την ώρα που γεννιόμαστε με το πρώτο κλάμα δηλώνουμε ότι μπήκαμε σε μια μάχη, έναν αγώνα για να κατακτήσουμε τη ζωή. Και η ζωή είναι πόνος. Τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όμως οι πολεμιστές έχουν και στιγμές ανάπαυσης για να μπορούν να συνεχίσουν τη μάχη. Αυτή η ανάπαυση ονομάζεται ευτυχία. Πόσο καιρό έχεις να αναπαυθείς;;;;


Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΥ [Γιώργου Πολυράκη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Στη Θεσσαλονίκη τού σήμερα, μια νύχτα κοντά στο ξημέρωμα που η Παλαιών Πατρών Γερμανού είναι βυθισμένη στο σκοτάδι, ο στρατιωτικός γιατρός Άγγελος Μάνεσης βλέπει, από το μπαλκόνι του, στο απέναντι πεζοδρόμιο την ακίνητη σιλουέτα ενός άντρα˙ ο Άγγελος Μάνεσης πιστεύει ότι ο άγνωστος παρακολουθεί το διαμέρισμά του. Λίγο αργότερα συναντιέται μπροστά στο ασανσέρ με μια νέα γυναίκα, που του θυμίζει έντονα την Κιμ Νόβακ, την πρωταγωνίστρια της ταινίας «Δεσμώτης του Ιλίγγου» του Χίτσκοκ. Όταν ξημερώνει, ένας επιχειρηματίας που μένει στον ίδιο όροφο με το γιατρό βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο κρεβάτι του. Από εκείνη τη στιγμή και η δική του ζωή μπαίνει σε θανάσιμο κίνδυνο.
Έτσι αρχίζει μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου, αγωνίας και έρωτα, που εκτυλίσσεται στους δρόμους και στις πλατείες της ερωτικής Θεσσαλονίκης, στα «Λουλουδάδικα» με τις μυρωδιές του φρεσκοκομμένου καφέ και στις ακτές της Αγίας Τριάδας.
Μια ιστορία με συγκλονιστική εξέλιξη και απρόσμενο τέλος, που φανερώνει ότι για τον κάθε άνθρωπο είναι προσωπική επιλογή και ευθύνη του ο δρόμος που θα ακολουθήσει.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ 1/5

Αυτό το βιβλίο σε καμία περίπτωση δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, δεν τις έφτασε καν. Το βρήκα πρόχειρο, απλά για να εκδοθεί. Λατρεύω την γραφή του Πολυράκη αλλά αυτό το βιβλίο δεν ήταν Πολυράκης. Η γραφή όπως πάντα ξεκούραστη και χωρίς φανφάρες αλλά το βιβλίο λειψό.

Πρώτον και κυριότερον ο δολοφόνος ο οποίος ξεπετιέται από το πουθενά. Σε όλη την έκταση του έργου, οι ύποπτοι είναι δύο. Ο ένας είναι γνωστός στον αναγνώστη ως χαρακτήρας, ο άλλος άγνωστος ως χαρακτήρας αλλά γνωστός ως μορφή. Δεν υπήρχε μυστήριο αφού ο δολοφόνος από ένα σημείο και μετά είναι προβλέψιμο ποιος είναι, απλά δεν γνωρίζουμε το όνομα του αφού δεν μας το έχει παραδώσει παρά μόνο σε μία παράγραφο στην αρχή του βιβλίου και εκτός αυτού δεν μας παραδίδει την κατάθεσή του, αντ' αυτού όμως κάνει μια μικρή αναφορά σε αυτά που είπε.

Θεώρησα πως οι αναμνήσεις από την Στρατιωτική Σχολή ήταν περιττές διότι δεν προσέφεραν τίποτα στο βιβλίο, ούτε καν την λύπηση. Πραγματικά δηλαδή ποσώς μας ενδιέφεραν όλα αυτά, εμάς τους αναγνώστες. Απλά για να γεμίσουν οι σελίδες.

Δίνω ένα και μοναδικό συν στο βιβλίο, και αυτό είναι η υπόθεση παιδοφιλίας-παιδοπορνογραφίας το οποίο ήταν το καλύτερο σημείο του βιβλίου και το μόνο που άγγιξε ευαίσθητες χορδές. Καλύτερα να πραγματευόταν με αυτό το θέμα ο κ. Πολυράκης και όχι με το δήθεν μυστήριο. 

Το βιβλίο ήταν ελλιπές. Θα ήθελα περισσότερους ύποπτους, περισσότερες καταθέσεις, περισσότερο ΜΥΣΤΗΡΙΟ. Πιστεύω πως η πρώτη προσπάθεια του κ. Πολυράκη να γράψει αστυνομικό μυθιστόρημα απέβη μοιραία και θα έλεγα πως ή πρέπει να γυρίσει στο παλιό μοτίβο θεματολογίας ή να μελετήσει καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα ώστε να μπορέσει την επόμενη φορά να αντεπεξέλθει πλήρως σε αυτόν τον τομέα.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ [Μαρίας Τζιρίτα, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Έτσι απλά, τον πέταξαν στο ίδρυμα νεογέννητο μωρό κι ύστερα τον πήγαν πίσω στη φυσική του οικογένεια δυο χρονών παιδάκι. Έτσι απλά, τον έφεραν στην Αθήνα στα τέσσερά του κι ύστερα τον έδωσαν σε ανάδοχη οικογένεια στα δέκα του. Έτσι απλά, τώρα τον φέρνουν πάλι πίσω στο ίδρυμα, δώδεκα χρονών παιδί. Πόσο απλό ακούγεται, μα την αλήθεια! Με τη διαφορά ότι δε μιλάμε για βαλίτσα, αλλά για έναν άνθρωπο, για ένα αθώο παιδί. Η αληθινή ιστορία του Στέλιου και της μοναδικής μητέρας που γνώρισε ποτέ.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το βιβλίο είναι πολύ ωραίο. Πραγματικά με χαροποιεί πολύ το γεγονός ότι μία συγγραφέας στα πρώτα της δειλά βήματα στην λογοτεχνία, διάλεξε μία ιστορία διαφορετική από τα τετριμμένα, όχι σαχλοερωτικές ιστορίες άνευ περιεχομένου, αλλά μία ιστορία η οποία δίνει μία άλλη διάσταση στην λέξη ΑΓΑΠΗ. Πραγματικά μπράβο.

Στα πλην του βιβλίου είναι η περιεκτικότητά του κατ’ εμέ. Μου φάνηκε λίγο. Ήθελα κι άλλο. Ας πούμε θα ήθελα να μείνει πιο πολύ στα συναισθήματα του Στέλιου και όχι τόσο στα γεγονότα. Τα συναισθήματα αυτού του παιδιού θα έδιναν έναν άλλο τόνο στο μυθιστόρημα, πιο λυρικό και επίσης θα μας δινόταν η ευκαιρία να τον καταλάβουμε. Θα μου πεις, εδώ δεν τον κατάλαβαν οι άνθρωποι που τον γνώριζαν θα τον καταλαβαίναμε εμείς αλλά λίγη μυθοπλασία δεν βλάπτει.

Η γραφή της Τζιρίτα σε αυτό το βιβλίο ΤΟΛΜΩ να ομολογήσω ότι δεν ήταν τόσο στρωτή και τόσο ¨γοητευτική¨ όσο στο τελευταίο της βιβλίο ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Ήθελε λίγη προσπάθεια και πραγματικά την έδωσε και κατάφερε να κάνει την γραφή της πιο στρωτή. Απλή και κατανοητή ήταν στα σίγουρα απλά το βιβλίο φαινόταν λίγο κακογραμμένο με την έννοια ότι δεν έστρωνε ο λόγος. 

Κατά τα άλλα το βιβλίο είναι πάρα πολύ ωραίο. Αν και μου έλειπε το συναίσθημα στην μεγαλύτερη έκτασή του, το βρήκα στις τελευταίες σελίδες, αλλά δεν θα αποκαλύψω σε ποια σημεία γιατί θα καταλάβετε το τέλος. Μια πολύ ωραία ιστορία που πρέπει όλοι να διαβάσουμε.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΕΓΩ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΤΑΛΙΜΠΑΝ [Δήμητρας Μανθεάκη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Η αληθινή ιστορία μιας Αφγανής της ανώτερης μουσουλμανικής τάξης αποτυπώνεται στο συγκλονιστικό αυτό βιβλίο. Με φόντο τον εμφύλιο σπαραγμό και τις ατέλειωτες πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις στην πατρίδας της, η νεαρή Μαράιμα συγκλονίζεται από έναν παράφορο, παθιασμένο, παράνομο έρωτα. Έναν έρωτα που μετατρέπεται σε ρέκβιεμ θανάτου σύμφωνα με τις αντιλήψεις της μουσουλμανικής κοινωνίας. Η Μαράιμα καλείται να υψώσει το ανάστημά της, να αντιμετωπίσει τη βιαιότητα, να παλέψει για τη ζωή τη δική της, αλλά και τη ζωή της κόρης της. Θα καταφέρει άραγε να βγει αλώβητη από την ανελέητη δοκιμασία; Θα καταφέρει να φτάσει στη λύτρωση; Ποιο θα είναι το τέλος αυτής της αποφασισμένης και βαθιά ερωτευμένης γυναίκας; Ένα βιβλίο δυνατό σαν το ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ


Αυτό το βιβλίο το διάβασα απνευστί, μέσα σε μόλις κάποιες ώρες. Δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου ούτε για να κοιμηθώ. Η ιστορία της Μαράιμα με συγκλόνισε όσο τίποτε άλλο. Έχω διαβάσει και άλλα βιβλία με θέμα την ζωή των γυναικών σε χώρες της Ανατολής και έχω συγχυστεί, αλλά η ιστορία της Μαράιμα πραγματικά ήταν το κάτι άλλο.

Η ζωή μιας γυναίκας , και όχι απλά μιας συγκεκριμένης γυναίκας, αλλά μάλλον όλων των γυναικών στο Αφγανιστάν υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν, καθεστώτος άκρως φανατισμένο με την θρησκεία, ένα καθεστώς που υποβιβάζει όχι μόνο την θέση της γυναίκας αλλά και όλους όσους έχουν παρακούσει τον νόμο του Ισλάμ. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία σημασία, τι ζούνε τι δεν ζούνε είναι το ίδιο πράγμα.

Η ιστορία, όπως η ίδια η Μαράιμα την διηγήθηκε στην Δήμητρα Μανθεάκη, είναι γραμμένη σε πρώτο ενικό πρόσωπο, κάτι το οποίο ήταν ένα συν στο βιβλίο, διότι επικεντρωνόταν στα συναισθήματα και τις εικόνες ΜΟΝΟ της πρωταγωνίστριας και όχι όλων των χαρακτήρων, κάτι τέτοιο θα κούραζε το δίχως άλλο.

 Η ιστορία δόθηκε με έναν πολύ ωραίο τρόπο, μέσα από την δυναμική γραφή της Μανθεάκη, απλή, κατανοητή, ξεκούραστη, όχι λαική και όχι τύπου φιλοσοφίας. Ωραίες εκφράσεις, ωραίες περιγραφές χώρων και ωραίο δόσιμο των ιστορικών γεγονότων, με τρόπο τέτοιον ώστε να μην κουράζει τον αναγνώστη. 

Μία αληθινή ιστορία που δεν πρέπει να λείπει από καμία ελληνική βιβλιοθήκη, αυτό το βιβλίο πρέπει να μεταφραστεί και να βγει και έξω από την Ελλάδα.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ [Γιώργου Πολυράκη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Κωνσταντινούπολη, 1536. Ο Ιωάννης Νοταράς στραγγαλίζεται επειδή φυγάδευσε το γιο του Νικηφόρο στην Ενετοκρατούμενη Κέρκυρα, αντί να τον παραδώσει στο σουλτάνο Σουλεϊμάν για να ικανοποιεί τις ορέξεις του. Κι ενώ η γυναίκα και η κόρη του Νοταρά οδηγούνται στο χαρέμι, τα παράλια της Μεσογείου λεηλατούνται από τον αρχιπειρατή Μπαρμπαρόσσα. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο ξετυλίγεται μια συναρπαστική αφήγηση όπου η ιστορία και ο μύθος συνδυάζονται με τρόπο μοναδικό, προσφέροντάς μας ένα αξέχαστο μυθιστόρημα! Μια ωδή στον έρωτα σε σύνθεση Γιώργου Πολυράκη!

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ


Το βιβλίο αυτό είναι αρτιότατο. Το διάβασα με μία επιφυλακτικότητα γιατί φοβόμουν μην κουραστώ αφού συνδυάζει ιστορικά γεγονότα και μυθοπλασία. Τα πρόσωπα ως επί το πλείστον είναι υπαρκτά πρόσωπα που έχουν μείνει στην ιστορία και η ζωή των υπαρκτών προσώπων ταιριάζουν τέλεια με τον μύθο και την ιστορία των φανταστικών ηρώων. 

Είναι ένα σωστά δομημένο βιβλίο , καλογραμμένο και οι ιστορικές γνώσεις δίνονται με απλό, κατανοητό και απόλυτα ταιριαστό τρόπο σε σχέση με την υπόθεση. Η γραφή του Πολυράκη αν και ξεκούραστη, κουράζει κάποια στιγμή τον αναγνώστη όσον αφορά τις περιγραφές χώρων, καταστάσεων, συναισθημάτων κάτι στο οποίο δεν δίνεις τόσο έντονη σημασία. 

Το μόνο που μου έλειπε από την ιστορία ήταν το συγκλονιστικό, αυτό που θα με συντάραζε, που θα με άφηνε άφωνο, που θα έφερνε τα πάνω κάτω στην ιστορία και στην ροή των γεγονότων. Περίμενα αυτό το κάτι που θα με συγκλόνιζε αλλά δεν ήρθε, αν και το περίμενα εναγωνίως. Θα το χαρακτήριζα λίγο μονότονο αλλά σε καμία περίπτωση κακό. 

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, με ιστορικά γεγονότα, που δεν κουράζει, κυλάει ευχάριστα και ,δυστυχώς,  δεν συναρπάζει τον αναγνώστη. Θα το ήθελα λίγο πιο συγκλονιστικό. 


Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ [Θάνου Κονδύλη, Εκδόσεις Ψυχογιός]


ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Καρύταινα, Πελοπόννησος, 1450. Ο αναγνώστης θα περιπλανηθεί σε τόπους άγνωστους αλλά συνάμα οικείους και θα γίνει συμμέτοχος σε μία ιστορία γεμάτη μυστήριο και εκπλήξεις, ανακαλύπτοντας αυτό που για αιώνες κρατιόταν ως επτασφράγιστο μυστικό πίσω από τους πέτρινους τείχους και τις κλειστές πόρτες μιας μονής: το μεγαλύτερο μυστήριο του Χριστιανισμού! Ένα συναρπαστικό αστυνομικό-ιστορικό μυθιστόρημα από έναν συγγραφέα που πλέκει αριστοτεχνικά το ιστορικό-ερευνητικό του υπόβαθρο με το ταλέντο της δημιουργικής γραφής και τη συναρπαστική πλοκή.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Έχοντας διαβάσει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ, το οποίο μου εξήψε το ενδιαφέρον, πήρα να διαβάσω και το παρόν βιβλίο, το οποίο ωστόσο δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

Το μυστήριο έλειπε αισθητά και σε μερικά σημεία ήταν αρκετά αργό χωρίς πλοκή. Οι διάλογοι δεν είχαν την αληθοφάνεια που θα περίμενε ο αναγνώστης και η περιγραφική δεινότητα του συγγραφέα δεν φάνηκε τόσο σε αυτό το βιβλίο όσο στο ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ. Νομίζω πως αυτό το βιβλίο ήταν η πρόβα του Κονδύλη και τα έδωσε όλα στο επόμενο. Ελπίζω το τρίτο βιβλίο με τον Ζαν Λε Κερ να είναι όπως ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ και όχι αυτό.

Αναμενόμενο και μεταφυσικό στο μεγαλύτερο μέρος του. Δεν ξέρω γιατί αλλά το περιβόητο μυστικό του Χριστιανισμού, οι πέντε ιππότες, η αιωνιότητα μου φάνηκαν υπερβολικά. Το μεταφυσικό το είχε και στο άλλο βιβλίο με τον Ζαν Λε Κερ αλλά όχι τόσο έντονο. Απλά με κούρασε.  Περίμενα περισσότερα από ένα μυστήριο με δολοφονία. Ελπίζω το ΕΡΩΤΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, να ξεπεράσει τις προσδοκίες μου. 

Ελευθέριος
Α. Μανδαλιανός

ΘΥΜΑΣΑΙ; [Αναστασίας Καλλιοντζή, Εκδόσεις Λιβάνη]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Εφτά ιστορίες που φαίνεται να μη συναντώνται πουθενά. Κι όμως, υπάρχει μεταξύ τους κάποιο κρίσιμο κοινό σημείο: ένα απρόοπτο γεγονός, μια λάθος επιλογή, μια άτυχη συγκυρία, ένα απροσδόκητο συναπάντημα…Άραγε συμβαίνουν στον καθένα; Είναι μονάχα σημάδια που καταδεικνύουν τα παράξενα παιχνίδια της Τύχης, που βάζει το χεράκι της όταν κανείς δεν το περιμένει κι αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων για πάντα; Ή μήπως ακόμα κι εκείνη, η προσωποποίηση του απρόβλεπτου, δεν είναι η άλλη πλευρά στο νόμισμα της Μοίρας; Κι αν όλα ακολουθούν κάποιο απώτατο Σχέδιο…;Αλήθεια… εσύ θυμάσαι;
ζευγάρι σε κρίση αποφασίζει να δώσει στο γάμο του μια δεύτερη ευκαιρία πηγαίνοντας διακοπές στην Κρήτη. Είναι όμως απροετοίμαστοι για την απρόσμενη τροπή της εκδρομής τους…

Μια νέα γυναίκα λαχταρά να ξαναβρεί τον παντρεμένο εραστή της. Δέκα χρόνια μετά το χωρισμό τους η πολυπόθητη επανασύνδεση μετατρέπεται σε εφιάλτη…

Μια άλλη γυναίκα, που κανένα όνειρο, καμιά ελπίδα δεν μπορεί να την απαλλάξει από το βάρος των περιττών κιλών της, ανακαλύπτει πως ο άντρας της την απατά. Κι εκείνη, απελπισμένη, ακολουθεί μια παρόρμηση της στιγμής…

Αρχισυντάκτρια κοσμικού περιοδικού διάγει βίο ανέφελο. Αδιάφορη για την κοινωνική πραγματικότητα, είναι επικεντρωμένη αποκλειστικά στη δόξα και το χρήμα. Ωστόσο, αρκεί ένα απρόσμενο γεγονός για να την αλλάξει οριστικά…

Τρεις νεαροί αναρχικοί σχεδιάζουν μια ληστεία-έμβλημα της αντίδρασής τους στο μισητό Κεφάλαιο. Όμως, ούτε που φαντάζονται τι τους περιμένει…

Νέοι, ζάπλουτοι και ερωτευμένοι επιστρέφουν από το γαμήλιο ταξίδι τους στη Γουατεμάλα. Όμως στις αποσκευές τους βρίσκεται κι ένα αντικείμενο που θα έπρεπε να είχε μείνει για πάντα πίσω...

Νεαρός ισοβίτης δραπετεύει κατά τη μεταγωγή του, σκοτώνοντας τους φρουρούς του. Θα αποφύγει τη σύλληψη, αλλά την καινούρια ζωή του ούτε που θα μπορούσε ποτέ να τη φανταστεί…

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Μια συλλογή από εφτά καλογραμμένες νουβέλες. Εφτά ιστορίες οι οποίες έχουν κοινό τους σημείο μία λάθος απόφαση. Μία λάθος απόφαση η οποία τους κατέστρεψε την ζωή, ή μία λάθος απόφαση η οποία αν και τους κατέστρεψε την ζωή τους οδήγησε σε μία άλλη απόφαση η οποία τους άλλαξε ριζικά την κατεστραμμένη τους ζωή, και τους οδήγησε στην λύτρωση.


Και οι εφτά ιστορίες έχουν την γνωστή λυρικότητα της γραφής της Αναστασίας Καλλιοντζή και μέσα από τις ιστορίες της περνάει μηνύματα για την ζωή. Για την απιστία και το μετά αυτής, την απιστία όπως την βιώνει το τρίτο πρόσωπο, την κοροϊδία, την αλαζονεία, την αδιαφορία, την μετάνοια, αυτό το κάτι που λέγεται ΖΩΗ.

Σε μερικές ιστορίες είναι έντονο το μεταφυσικό στοιχείο. Η πρώτη μάλιστα ιστορία ήταν τόσο μεταφυσική ούτως ώστε να με κάνει να πιστεύω πως και οι εφτά νουβέλες θα ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, το μοτίβο του Stephen King. Αλλά τελικά όλες οι ιστορίες είναι τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες συνάμα. Είναι εφτά διαφορετικά βιβλία τα οποία μαζεύτηκαν και έγιναν ένα με τίτλο «Θυμάσαι;».

Επίσης, σε όλες τις ιστορίες, υπάρχει έντονο το θεϊκό στοιχείο, η σχέση Θεού-ανθρώπου, ο ΘΕΟΣ γενικά, χωρίς να το κάνει να φαίνεται προπαγάνδα όμως. Χαίρομαι πολύ που μία σύγχρονή συγγραφέας χρησιμοποιεί το θεϊκό στοιχείο, όχι για να κάνει προπαγάνδα ή για να προσηλυτίσει ακόμα και όσους αναγνώστες δεν πιστεύουν, αλλά για να τονίσει την ελπίδα, την αγάπη, το δούναι χωρίς το λαβείν, την δύναμη να γίνουμε καλύτεροι, την μετάνοια και όλες τις αρετές. Δίχως να κουράζει ανέλυσε όλες αυτές τις αρετές μέσα από τις ιστορίες της.

Βέβαια επειδή δεν υπάρχει μία ιστορία σε συνοχή και αλλάζει συχνά ιστορίες, πρόσωπα και συναισθήματα αυτό κουράζει. Δηλαδή δεν μπορείς να διαβάσεις δύο ή τρεις ιστορίες την μέρα γιατί αν μη τι άλλο κουράζεσαι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ωραίο βιβλίο. Είπαμε είναι εφτά βιβλία συμπυκνωμένα σε ένα. Μπράβο!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΠΕΣ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ [Αναστασίας Καλλιοντζή, Εκδόσεις Λιβάνη

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Τι θα μπορούσε να συμβεί όταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, μεγαλειώδεις μέσα στην ανθρώπινη φύση τους, βρίσκονται άθελά τους μπλεγμένοι στα δίχτυα μιας εξαιρετικά επικίνδυνης συνωμοσίας που απειλεί να εξαλείψει καθετί καλό και αγαθό, κάνοντας τους πάντες υποχείρια ενός αρχομανούς, ιδιοφυούς επιστήμονα;Πώς θα μπορέσει μια αγάπη να γεννηθεί και να ανθίσει σ' έναν κλοιό βίας και θανάτου; Η ελπίδα και η πίστη στην καλοσύνη της ανθρώπινης ψυχής νικά εμπόδια ανυπέρβλητα. Κι αν το τέλος δεν είναι παραμυθένιο, η ίδια η ζωή είναι ένα θαύμα, ένα όνειρο...



Μια κρύα νύχτα του χειμώνα, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, μια γυναίκα μόνη κι αβοήθητη φέρνει στον κόσμο δυο παιδιά. Πεθαίνει. Τα παιδιά χάνονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Όμως, τριάντα τρία χρόνια μετά... Παράξενο παιχνίδι η ζωή - χωρίζει ανθρώπους που θα 'πρεπε να 'ναι παντοτινά μαζί, ενώνει αυτούς που ποτέ δε θα 'πρεπε να έρθουν κοντά. Κι όταν φτάνει η ώρα που στον κόσμο βασιλεύει η παράνοια κι όλα γύρω φαίνονται να καταρρέουν, τότε μια τέτοια αγάπη, έστω κι απαγορευμένη από το νόμο του Θεού και τη δικαιοσύνη των ανθρώπων, έστω κι αν είναι μονόδρομος προς τον γκρεμό και την ολοκληρωτική καταστροφή, είναι ταυτόχρονα ο μόνος δρόμος για την ανάσταση και τη ζωή...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Θα κρίνω το παρόν βιβλίο χωρίς να λάβω υπ'όψιν μου την συμπάθεια που έχω απέναντι στην συγγραφέα, στην γραφή της και στα υπόλοιπα βιβλία της. Θα είμαι αντικειμενικός. Το βιβλίο να πω την μαύρη και πικρή αλήθεια δεν μου άρεσε, δεν ήταν σαν τα άλλα της Αναστασίας. Δεν ξέρω, ίσως δεν είναι του γούστου μου. Άρχισε να μου αρέσει στις τελευταίες 100 σελίδες, εκεί πραγματικά βρήκα το συναίσθημα και το ενδιαφέρον το οποίο συνήθως στα υπόλοιπα βιβλία της Αναστασίας υπάρχει από την αρχή ως και το τέλος.

Βέβαια δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την ικανότητα αυτής της χαρισματικής συγγραφέως να ξυπνάει συναισθήματα στο τέλος των ιστοριών της και να κάνει το τέλος συγκλονιστικότερο ακόμα και από τις αποκαλύψεις της μέσης. Η λυρικότητα σε όλη την έκταση του βιβλίου είναι εμφανέστατη και το μήνυμα της ελπίδας και της πίστης είναι αυτά που δίνουν πολλά συν στο βιβλίο. 

Από την άλλη όμως υπάρχει -φυσικά και υπάρχει, αν δεν υπήρχε θα ανησυχούσα- η αίσθηση ότι στο βιβλίο αυτό -όπως και στα άλλα βέβαια- η Αναστασία κατακεραυνώνει αυτούς που μολύνουν την κοινωνία, τους εξαιρετικά φιλόδοξους, που για να πετύχουν τον σκοπό τους καταλύουν κάθε ηθικό φραγμό, τους ρατσιστές, τους στενόμυαλους (στην αρχή κυρίως). Μια κραυγή αγανάκτησης γοα την διαφθορά και την πραγματικότητα την οποία βιώνουμε και βιώναμε και βιώναμε το έτος που εκδόθηκε το βιβλίο. 

Το βιβλίο απλά δεν ήταν του γούστου μου και δεν μου άρεσε όσο περίμενα ότι θα μου αρέσει. Δεν πειράζει όμως, η προσπάθεια αρκεί!!*

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ [Θάνου Κονδύλη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Τον Ιανουάριο του 1447 ο δομινικανός μοναχός Τζοβάνι (Ζαν λε Κερ), κατά το ταξίδι του στην Ελλάδα, κι ενώ αναμένεται η επιστροφή των Τούρκων από μια επιδρομή τους στον Μοριά, θα οδηγηθεί στο κάστρο του Μαύρου Δράκοντα κοντά στην Αθήνα. Εκεί θα μπλεχτεί σε μια περίεργη υπόθεση: την κλοπή δύο σημαντικών διαμαντιών, τα οποία ονομάζονται "μάτια του δράκοντα" και ανήκουν στον Φράγκο άρχοντα Σαλβατόρε, ιδιοκτήτη του κάστρου. Με αυτά σκόπευε να πληρώσει τον εξάδελφό του, τον Αύγουστο, για να του διαθέσει στρατιωτική δύναμη, προκειμένου να αντιμετωπίσει την απειλή των Τούρκων. Ο Σαλβατόρε θα αναθέσει στον Ζαν τη διαλεύκανση της κλοπής. Πολύ σύντομα ο μοναχός θα διαπιστώσει ότι στην υπόθεση εμπλέκονται άτομα πέραν κάθε υποψίας. Επίσης, θα βρεθεί μπροστά σε ένα παλιό έγκλημα, σε μια συνωμοσία, αλλά και σε ένα μυστικό, που θα θέσουν σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή αλλά και την επιβίωση του κάστρου. Με φόντο τη μεσαιωνική Αθήνα ξετυλίγεται μια καταπληκτική περιπέτεια μυστηρίου που θα συναρπάσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη!

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αυτή η ιστορία εκτυλίσσετε στον Μεσαίωνα και συγκεκριμένα στην Αθήνα. Από την πρώτη στιγμή που ξεκινάει το μυστήριο η αγωνία φτάνει στα ύψη. Είναι πολύ καλογραμμένο βιβλίο, με αληθοφάνεια και δεν δείχνει ψεύτικο. Ιστορικές γνώσεις μαζί με μυστήριο τι πιο ωραίο; Η γραφή του Κονδύλη είναι ξεκούραστη σε γενικές γραμμές αλλά οι περιγραφές χώρων πραγματικά σε κουράζουν. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήθελα να πηδήξω παραγράφους. Βέβαια το κατανοώ γιατί έπρεπε να έχουμε μία γενική εικόνα των χώρων, αλλά δεν ξέρω αυτό με κούρασε λίγο.

Ο δράστης και ο συνεργός μετά από ένα σημείο είναι πασιφανέστατο  ποιος είναι, αλλά ο λόγος είναι ένα μυστήριο το οποίο εντείνετε μέχρι το τέλος. Στην ιστορία εμπλέκεται και ένα έγκλημα που είχε συμβεί πριν από 30 χρόνια. Το μυθιστόρημα έχει μία μεταφυσική χροιά από την αρχή ως και την τελευταία σελίδα. Λείπει ο έρωτας, η αγάπη και η φιλική αγάπη αλλά δεν λείπουν οι ίντριγκες και το μυστήριο, το δίχως άλλο υπάρχουν μόνο αυτά. Ένα πολύ ωραίο βιβλίο το οποίο όπως λέει και στο οπισθόφυλλό του συναρπάζει ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Ένα μεγάλο μπράβο στον συγγραφέα.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

ΠΑΡΑΝΟΙΑ [Αναστασίας Καλλιοντζή, Εκδόσεις Διόπτρα]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ο Σπύρος Παπασπύρου κάποτε βρισκόταν στην κορυφή του κόσμου. Γόνος ιστορικής οικογένειας, πάμπλουτος, ικανός επιχειρηματίας απολάμβανε την αίγλη των ισχυρών και μια ζωή χωρίς προβλήματα.


Ο Ροτίμι γεννήθηκε και μεγάλωσε σ ένα χωριό της Αφρικής, μακριά από τον πολιτισμό των δυτικών, αλλά γεμάτος από εκείνα τα αγαθά που μόνο η επαφή με τη φύση και τη μάνα Γη μπορεί να προσφέρει.

Αυτοί οι δύο άνθρωποι συναντιούνται στο σήμερα, χάρη σ ένα μυστηριώδες σχέδιο που μόνο η μοίρα θα μπορούσε να εξυφάνει. Μια συνάντηση που θα πυροδοτήσει συγκλονιστικές εξελίξεις που θα σημάνουν το τέλος του κόσμου τους, όπως τον ήξεραν...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Για άλλη μία φορά η Αναστασία Καλλιοντζή κατέπληξε τα πλήθη. Το βιβλίο αυτό είναι μία κραυγή αγανάκτησης εκ στόματος Αναστασίας. Η όπως πάντα ωμή επιλογή των λέξεων δίνουν στο μυθιστόρημα έναν ειρωνικό τόνο ο οποίος ταιριάζει απίστευτα με τα όσα γράφει. 

Αναλύει τις ζωές δύο πολύ διαφορετικών ανθρώπων, ενός μεγαλοεπιχειρηματία ο οποίος παρακμάζει με την οικονομική κρίση και ενός Αφρικάνου ο οποίος φτάνει στην Ελλάδα για να βρει την Γη της Επαγγελίας. Μαθαίνουμε παράλληλα την ζωή και των δύο, παρελθόν και παρόν και κάποια στιγμή συναντιούνται. Αλλά ακόμα και μετά από την συνάντηση, είναι άγνωστοι.

Το βιβλίο αναλύει την κατάσταση στην Ελλάδα, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, τις απεργίες, τον ρατσισμό ,τον εγωισμό, το ΨΩΝΙΟ που κρύβουμε όλοι μέσα μας, την αλαζονεία, τα πάντα. Είναι ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα που εξηγεί με σκληρό τρόπο την πραγματικότητα. Η ωμότητα των φράσεων, η ωραία πλοκή και οι απόψεις της Αναστασίας δένουν υπέροχα με την ιστορία. Ένα βιβλίο που αν μη τι άλλο ανοίγει τα μάτια. Το τέλος όπως πάντα όχι αίσιο, αλλά για αυτό άλλωστε λατρεύω αυτήν και τα βιβλία της! Μπράβο!*

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός