ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ
Ο ήχος των δελφινιών… ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε ακούσει στη ζωή της.
Από εκείνη τη μέρα, η Θεοδώρα ήξερε! Από εκείνη τη στιγμή που πρόσεξε το βλέμμα μιας γυναίκας να τη σκεπάζει από ψηλά. Από την κορυφή του βράχου…
Λίγα χρόνια αργότερα, εκεί θα την οδηγούσαν τα βήματά της. Στο μοναστήρι της Παναγιάς της Ψυχοκρατούσας.
Εκεί όπου θα έδινε μορφή στο μεγάλο της όραμα…
Τρεις χούφτες θάλασσα θα τη χώριζαν από την αμμουδιά που γέννησε τον θρύλο, από τους αμπελώνες της Νήσου όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια, πλάι στα δύο πρόσωπα που αγάπησε τόσο πολύ.
Το αχώριστο τρίγωνο. Έτσι τους έλεγαν όλοι.
Φίλιππος, οπαδός της αμφιβολίας και της αναζήτησης.
Σαπφώ, οπαδός της ζωής και του σήμερα. Εκείνη, οπαδός Του.
Μαζί γεύτηκαν τη ζεστασιά της φιλίας τους, τη δροσιά της αθωότητάς τους.
Μαζί έγιναν Θύματα Ενός Ονείρου Σιωπής και θα περνούσαν πολλά χρόνια μέχρι να αισθανθούν πως, τι κι αν κάποτε οι δρόμοι τους χώρισαν, οι πλευρές του τριγώνου που ζωγράφιζε η αγάπη τους θα ήταν για πάντα ενωμένες…
«Πόσες εικόνες να χωρέσει ένα δείλι; Ένας ψίθυρος είναι αρκετός για να σπάσει τη σιγαλιά, μα πόσοι χρειάζονταν για να αναστήσουν τους ήχους από τις θύμησες που έφερνε η αντηλιά τού τότε;
Ένα πέλαγος απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας κι έφερνε μυρωδιές από σπασμένο σταφύλι μπλέκοντας τη γλύκα του με την αλμύρα των νερών του.
Δάκρυα από κρασί θα θόλωναν τα μάτια μας.
Ας έβλεπα, λοιπόν, τις αλλαγές μας.
Το πώς ήμασταν τότε, το πώς συνεχίσαμε, το πώς περπατήσαμε την απόσταση που άπλωσε ανάμεσά μας ο βράχος.
Ο γνωστός ήχος εξαφάνισε τη μορφή της Θεοδώρας τού σήμερα μεταφέροντάς με στην πραγματικότητα. Τόσο γνωστός ήχος κι όμως ποτέ οι τρεις μας δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε στη μίμησή του.
Πιου πρρρ πιου πρρρ, εγώ.
Πιπιπί κρρρρρρρ, η Σαπφώ.
Αού φςςςςςς, αού φςςςςς, η Θεοδώρα.
Τα δελφίνια άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω από τον απέναντι βράχο.
Αν ίσχυε αυτό που έλεγαν, ποιανού η ψυχή θα έφευγε σε λίγο;»
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ είναι το τρίτο κατά σειρά μυθιστόρημα της Θάλειας Κουνούνη που πέφτει στα χέρια μου. Έχοντας δηλώσει την γοητεία που μου εκπέμπει ο τρόπος που γράφει, ήρθε τούτο το βιβλίο που με έκανε να δηλώσω φανατικός θαυμαστής της πένας της. Η Θάλεια Κουνούνη, επιστρέφει στα συγγραφικά δρώμενα το 2015 με ένα βιβλίο αντισυμβατικό θα έλεγα, χωρίς το στοιχείο του έρωτα να υπερτερεί, χωρίς πολλές ανατροπές αλλά με αυτό το κάτι που κατατάσσει το βιβλίο στα αριστουργήματα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.
Με λόγο άμεσο, που ρέει ευχάριστα η συγγραφέας πλέκει μια ιστορία από τη γέννηση των ηρώων ως και την 50η περίπου δεκαετία ζωής τους. Με πλήθος καλολογικών στοιχείων και με χρήση έντονου λυρισμού η συγγραφέας σκιαγραφεί γεγονότα, σκέψεις και συναισθήματα που σκοπό δεν έχουν να τέρψουν το αναγνωστικό κοινό, αλλά τελικά να το ψυχαγωγήσουν και να το καθοδηγήσουν σε περισσότερη σκέψη.
Με μαεστρία και ενδιαφέρουσα τεχνική η συγγραφέας παρουσιάζει ένα ένα τα γεγονότα πετυχαίνοντας άριστη ψυχογράφηση χαρακτήρων μια και η αφήγηση αλλάζει συχνά από τριτοπρόσωπη σε πρωτοπρόσωπη και έτσι ο αναγνώστης εισβάλλει κυριολεκτικά στον ψυχισμό και τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων.
Οι ανατροπές, αν και αλλάζουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο ο αναγνώστης φαντάστηκε την πορεία της ιστορίας, λείπουν από το σύνολο του έργου και στο τέλος κάνουν μια εμφάνιση και φέρνουν στη σκέψη του αναγνώστη τα πάνω κάτω εκτοξεύοντας την αγωνία στα ύψη.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ είναι ένα μυθιστόρημα πρωτότυπο και ιδιότυπο. Η συγγραφέας μέσω των ηρώων της μεταφέρει σκέψεις και συναισθήματα που αναγκάζουν τον αναγνώστη να μπει στη διαδικασία της σκέψης, να διευρύνει τους ορίζοντες του και πολλές φορές να αισθανθεί διαφορετικά. Μέσα στο πεσιμιστικό του τέλος είναι ένα αισιόδοξο βιβλίο που ψυχαγωγεί μα και διδάσκει.
Ομολογώ πως είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο με δυσκόλεψε, διότι η καριέρα μου σαν αναγνώστης έχει αποδείξει πως ένα βιβλίο των 600 σελίδων το διαβάζω το πολύ σε μια βδομάδα. Το συγκεκριμένο μου πήρε τρεις εβδομάδες να το τελειώσω επειδή πολύ απλά δεν ήθελα να φτάσω στο τέλος του. Ρουφούσα τις λέξεις από το εκάστοτε κεφάλαιο που διάβαζα και έπειτα το έκλεινα με αποτέλεσμα τα τελευταία κεφάλαια να κάνω μέρες να τα ολοκληρώσω, μια και διάβαζα δυο τρεις σελίδες τη μέρα. Σύντομα θα μπω στη διαδικασία μιας δεύτερης και προσεκτικότερης ανάγνωσης για να ξεθάψω περισσότερα διαμάντια.
Ο αναγνώστης βομβαρδίζεται με πλήθος μηνυμάτων σε κάθε σελίδα του συγκεκριμένου μυθιστορήματος. Βρίσκει την τομή ανάμεσα στο θείο και την επιστήμη, στην δύναμη και την αδυναμία, στην αμφιβολία και την πίστη. Με ρεαλισμό και σεβασμό προς τον αναγνώστη η Θάλεια Κουνούνη παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό ένα βιβλίο που ήρθε να ταράξει τα ύδατα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας και να μείνει για χρόνια στην σκέψη των αναγνωστών. Συγχαρητήρια!
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;