Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ [Ελένης Κ. Τσαμαδού, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

1453, 1999. Δύο χρονολογίες-ορόσημα. Η πρώτη σηματοδοτεί το τέλος μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας, η δεύτερη το τέλος μιας χιλιετίας.
Στην Αθήνα τού σήμερα ένας δικηγόρος ακολουθεί μια μυστηριώδη καλόγρια στην πορεία της πίσω στον χρόνο και στον χώρο∙ στην Πελοπόννησο των Φράγκων και των Βυζαντινών Δεσποτών, στα σκαλαβοπάζαρα της Μπαρμπαριάς και στην Κωνσταντινούπολη του τέλους.
Παράλληλες ζωές και ιστορίες. Άρχοντες και τυχοδιώκτες, πειρατές και σκλάβοι, γυναίκες τρυφερές και πολεμιστές, σοφοί και ιερωμένοι, πατριώτες και προδότες. Έρωτες χωρίς αύριο. Χαμένα όνειρα και πατρίδες. Το ξύπνημα της ελληνικής συνείδησης, η πρώιμη αναγέννηση στον Μυστρά και η μεταλαμπάδευση της αρχαίας σοφίας στη Δύση. Όλα μπλεγμένα και δεμένα με αόρατες κλωστές στον αργαλειό του χρόνου.
Τι είναι αυτό που συνδέει την Κλαίρη της νιότης, την Ανέζα των Φράγκων, Αγνή των Ελλήνων, με την αλλόκοτη καλόγρια που θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω για να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας; Και ο δικηγόρος; Τι θα κάνει; Θα θελήσει να γυρίσει και αυτός τον χρόνο και ν’ αλλάξει κάποιες παλαιότερες αποφάσεις του ή θα επιλέξει να αφήσει τους ανέμους του χρόνου να σκορπίσουν το παρελθόν σαν φύλλα φθινοπώρου;
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο με σεβασμό στην Ιστορία, που θα αγαπηθεί και θα συγκινήσει με τις αναφορές σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της.

Ο ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ

Το τελευταίο μυθιστόρημα της Ελένης Κ. Τσαμαδού είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα. Μα είναι αρκετός αυτός ο σχολιασμός; Τα μεγάλα έργα τα περιγράφεις με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Αν κάποιος με ρωτούσε: "Γιατί να διαβάσω το βιβλίο ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ;", αυτό ακριβώς θα του απαντούσα: "Γιατί είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα." Μου πήρε καιρό να ξεπεράσω την ιστορία και να καθίσω να αποτυπώσω μια περιγραφή, χωρίς να είμαι επηρεασμένος από τα συναισθήματα τα οποία μου προκάλεσε η ανάγνωσή του. Θα καταλάβετε παρακάτω.