ΑΣΚΙΜ ΘΑ ΠΕΙ ΑΓΑΠΗ [Μαρίας Κωνσταντούρου, Εκδόσεις Ωκεανίδα]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Φτιάχνεις στο μυαλό σου ένα σκηνικό, μια φανταστική πραγματικότητα που θέλεις οπωσδήποτε να ζήσεις. Έπειτα παρακαλάς με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να γίνει το θαύμα και να υλοποιηθεί η ευχή σου. Κι έρχεται αυτή η μέρα. Όμως αυτά που ονειρευόσουν δεν μπορούν να σταθούν μόνα τους. Χρειάζονται έναν διάκοσμο για να αναδειχθούν. Αλλά εσύ ξέχασες να οραματιστείς αυτόν τον διάκοσμο. Έτσι το όνειρό σου χάνει τη μαγεία του...
Η Έλλη, ο Δημήτρης, η Κρινάνθη, η Έσμα, ο Όμηρος...
Όλοι τους αποφασισμένοι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Όλοι χαμένοι σε ένα άνισο παιχνίδι με τη ζωή, έχοντας ερήμην τους συμπαίκτη τον θάνατο. Κι εκεί κοντά τους να ακούγεται ψιθυριστή η φωνή της αγάπης. Στοιχειωμένη από μια προδοσία που δεν ξεχάστηκε ποτέ... Από μια Δευτέρα που αρνήθηκε να έρθει... Από αίμα που ποτέ δεν στέγνωσε... Και ο ψίθυρος γίνεται κραυγή. Όμως και πάλι, λίγοι είναι αυτοί που θα μπορέσουν να ακούσουν το μαγικό κάλεσμά της. Λίγοι θα καταλάβουν πως... Ασκίμ θα πει αγάπη!

Ο ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ

Διαβάζοντας τον τίτλο του νέου μυθιστορήματος της Μαρίας Κωνσταντούρου, πρώτα εμφανίστηκε στο μυαλό μου μια δυνατή ιστορία αγάπης. Διαβάζοντας στο οπισθόφυλλο την περίληψη μπερδεύτηκα λίγο. Έγραφε για όνειρα, έγραφε για μια φανταστική πραγματικότητα, για ένα άνισο παιχνίδι με τη ζωή με συμπαίκτη το θάνατο, για Δευτέρες που δεν ήρθαν και για αίμα που δε στέγνωσε, για ψιθύρους και για κραυγές. Τίποτα από όσα έγραφε δε με προετοίμασε για αυτό που εν τέλει βίωσα διαβάζοντας το βιβλίο. Μου πρόσφερε άπειρα συναισθήματα, καρδιοχτύπι και ενθουσιασμό. Διαβάζοντας το προσεκτικά κανείς θα με καταλάβει απόλυτα.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν περνάει απαρατήρητο και δεν μπορεί να μην προκαλέσει αίσθηση. Και για κάποιον που αγαπά τη γραφή και την ανάγνωση είναι αναπόφευκτο να μη ζηλέψει την τόσο μεστή, γεμάτη συναίσθημα και ένταση γραφή και ταυτόχρονα να μη θεωρήσει τον εαυτό προνομιούχο που χάνεται στις σελίδες του και έχει την τιμή να μπει στο σύμπαν των ηρώων και να συντρέξει μαζί τους. Η Έλλη, ο Όμηρος, η Κρινάνθη, η γιαγιά Αμερσούδα, η Νικολέτα, ο Δημήτρης, ο Ιγνάτης, η Έσμα, ακόμη και η Τζίνα, ο Κωνσταντίνος, η Εριφύλλη, η Ραλλού, ο Ζαφείρης και ο Ζαμίρ σε τυχαία σειρά γραμμένοι, έχουν κάτι να σου δώσουν. Έχουν μια ιστορία, έναν λόγο, μια εμπειρία να σου διδάξουν. Έχουν όνειρα, έχουν ανάγκη να αγαπηθούν και αγάπη να δώσουν, πρέπει να κρατηθούν από κάτι ανώτερο. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι έχουν πνοή. Αν και χάρτινοι ήρωες, τόσο άριστα σκιαγραφημένοι δείχνουν έτοιμοι να ξεπηδήξουν από το χαρτί και να σου εκμυστηρευτούν την οποιαδήποτε ανησυχία τους, όλα τα όνειρά τους, όλες τις ευχές τους...

Κομβική η λέξη ευχή στο βιβλίο αυτό. Κομβική και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ονείρων και ευχών. Η πράξη και η απραξία, η δράση και η μη δράση, η εκπλήρωση και ο σκοπός. Και όλα αυτά στην ύπαρξη μιας πέτρας. Μιας πέτρας που θεωρήθηκε θαυματουργή. Μια πέτρα που ποτίστηκε από αίμα και δάκρυα και της τοποθετήθηκε η ταμπέλα πως ήταν κάτι παραπάνω από μια πέτρα. Που ωστόσο ήταν. Θα μπορούσε να είναι η χειροπιαστή μορφή της αγάπης. Η ανάγκη του ανθρώπου να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Η ανάγκη να βρει τον εαυτό του. Κάθε ένας από τους κεντρικούς ήρωες είχε τους δικούς του λόγους να έχει αυτήν την πέτρα. Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικά χρώματα σε έναν καμβά στον οποίο σχηματίζονται τα όνειρα τους. Οι ανάγκες τους.Μια πέτρα λοιπόν που έχει φωνή, έχει λόγο και συμπληρώνει άριστα την ιστορία με θεωρίες ζωής, με αποσπάσματα που αναλύουν τον ανθρώπινο νου και που κάθε αναγνώστης θα βρει εκεί μέσα τον εαυτό του, τις σκέψεις του και γιατί όχι μια ενδιαφέρουσα στάση απέναντι στη ζωή.

Ο λόγος της Μαρίας Κωνσταντούρου είναι ένας σημαντικός λόγος να διαβάσει κανείς το βιβλίο. Οι αναρίθμητες γλαφυρές περιγραφές της, η δυνατή, πυκνή και γεμάτη ανατροπές πλοκή αλλά και το πλήθος των καλολογικών στοιχείων που χρησιμοποιεί, τα έντεχνα κρυμμένα μηνύματα πίσω από στακάτους διαλόγους, προσωπικότητες και αποφάσεις και η πιο έντονη συναισθηματικά σκηνή με το όνειρο της Κρινάνθης με την Έλλη συμπρωταγωνίστρια και οι παρεμβάσεις της πέτρας, κάνουν την ανάγνωση μια συναρπαστική διαδικασία που πρέπει να την απολαύσεις αργά. Όπως ένα καλό ποτήρι κρασί, όπως το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και το πρώτο ραντεβού με τον έρωτα. 

Μα πως θα ξεχνούσα τον έρωτα; Μαζί με την πέτρα συνοδοιπόρος των ηρώων μας ο έρωτας. Αυτός ο έρωτας ο δυνατός, που δε χάνεται, μένει, στεριώνει στην καρδιά και δεν τελειώνει ποτέ. Και παραδίπλα η αγάπη. Ασκίμ θα πει αγάπη.Αγάπη, ουσιαστικό από το ρήμα αγαπώ. Από το “αγαπώ” που θα πει δίνομαι. Πεθαίνω και ταυτόχρονα ανασταίνομαι. Αγαπώ. Από το Α ως και το Ω.

Μια συναρπαστική ιστορία που δεν πρέπει να χάσετε, ένα διαμάντι της ελληνικής λογοτεχνίας που προβλέπω ότι η πορεία του θα είναι τεράστια, μια όμορφη κληρονομιά για τις βιβλιοθήκες αυτων που αγαπούν το καλό βιβλίο. Και αυτό είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Τόσο λιτή φράση μα μέσα της κρύβεται το πραγματικό νόημα. Ένα βιβλίο που ανοίγει το δρόμο της αναζήτησης, ένα βιβλίο για τη ζωή, για τα όνειρα, την αγάπη και το συναίσθημα. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί και να αναλυθεί... Ένα βιβλίο που δύσκολα θα ξεχάσετε. Γιατί πάνω από όλα αυτά... Ασκίμ θα πει αγάπη και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία γιατί οι άνθρωποι και η αγάπη τα κάνουν όλα δυνατά ή αδύνατα!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός