Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΤΕΙΧΟΣ [Μαρίας Λαμπαδαρίδου - Πόθου, Εκδόσεις Κέδρος]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


«…και κανείς δεν μπορεί να πει πώς θα ήταν ο σημερινός κόσμος εάν, τότε, επικρατούσε ο περσικός ιμπεριαλισμός, με τα άπειρα πλούτη και το φρόνημα του δούλου. Ήταν η σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτισμών, δύο διαφορετικών κόσμων, και επεκράτησαν οι ολίγοι ελεύθεροι.»


«Μόνο το ξύλινο τείχος θα σώσει εσάς και τα παιδιά σας…»
Είναι ο χρησμός που έδωσε το μαντείο των Δελφών στους Αθηναίους
πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ.

Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, που το πήραν αιχμάλωτο από τη Λήμνο, ξετυλίγεται το έπος του αρχαίου κόσμου. Ο Αλκαμένης κατόρθωσε να φτάσει στη Σπάρτη, να γνωρίσει από κοντά το αίνιγμα της κλειστής αυτής ανίκητης πόλης, αλλά και να γίνει ο μάρτυρας των γεγονότων στις μεγαλύτερες πολεμικές συγκρούσεις της Ιστορίας. Ως είλωτας, ως μελλοθάνατος, ως παρατηρητής, γίνεται ο μυθικός άξονας που φέρει όλη τη σκληρότητα αλλά και τη σαγήνη ενός κόσμου που θα μπορούσε κανείς να τον πει σημερινό.
Το Ξύλινο Τείχος, πάνω απ’ όλα, είναι η ανθρώπινη περιπέτεια, ο άνθρωπος. Η εποποιία των αγώνων του, αλλά και η αντίληψή του για τη ζωή και τη μοίρα, για τη Νέκυια, για την ψυχή. Και μόνον η απόφαση εκείνων των «ολίγων» να αντικρούσουν την ύβρι του περσικού ιμπεριαλισμού δίνει το μέτρο της εποχής.

Με λόγο ζωντανό και διορατικό, με τα γεγονότα να εκτυλίσσονται στην αρχετυπική τους ποίηση, το μυθιστόρημα ακυρώνει το χρόνο, γίνεται μια περιπέτεια του σημερινού ανθρώπου πάνω στην ίδια γη. Ένα μυθιστόρημα που ανιχνεύει, στα βάθη της ψυχής, τη συλλογική μνήμη και τη χαμένη αυτογνωσία.

«Προσπάθησα να δώσω την ανθρώπινη πλευρά, να βρω την καθημερινή τελετουργία του αρχαίου κόσμου, έτσι που τα γεγονότα να ξετυλίγονται σε έναν χρόνο καταργημένο αλλά και μαγικά παρόντα, σε έναν χρόνο ζωντανό.Πιστεύω πως το Το Ξύλινο Τείχος είναι ένα μυθιστόρημα σύγχρονο. Όχι τόσο γιατί φέρνει στις μέρες μας τη μακρινή εκείνη εποχή, αλλά γιατί αυτή εμπεριέχει, προφητικά, όλα όσα μεγαλύνουν ή μαστίζουν τον σύγχρονο κόσμο.Αν και ιστορικό μυθιστόρημα, λέω πως το έγραψα μυητικά. Και κάθε μυητική περιπλάνηση είναι ταυτόχρονα και αναγωγή της ψυχής στον εαυτό της, στην πολλαπλότητα της αυτογνωσίας της.»


Μ.Λ.Π.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ

Στο δέκατο πέμπτο μυθιστόρημα της, η αστείρευτη και πολυγραφότατη συγγραφέας Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου, παρουσιάζει στο κοινό της ένα αμιγώς ιστορικό μυθιστόρημα με κοινωνικές διαστάσεις μιας και δεν μένει μόνο στα ιστορικά δρώμενα της εποχής εκείνης, αλλά πλάθει ταυτόχρονα με τον μύθο και το κοινωνικοπολιτικό φόντο της εποχής εκείνης.

Με γραφή μελίρρυτη, ποιητική και σε διαστήματα σκληρή, η συγγραφέας μας μεταφέρει με μαεστρία στην Αρχαία Ελλάδα. Τα ιστορικά στοιχεία άρρηκτα συνδεδεμένα με τον ρου της ανατρεπτικής ιστορίας του κεντρικού ήρωα της μυθιστορίας, του Αλκαμένη, ενός Λήμνιου είλωτα της Σπάρτης. 

Με εξαιρετική περιγραφική δεινότητα και μοιρολατρική διάθεση η συγγραφέας καταφέρνει και σκιαγραφεί με μοναδικό τρόπο ιστορικά γεγονότα που στιγμάτισαν το ελληνικό έθνος, γεγονότα που αν είχαν διαφορετική τροπή το σήμερα θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικό. Με την μαγευτική της πένα μας μεταφέρει τα συναισθήματα, τους φόβους και τις σκέψεις των αρχαίων προγόνων και φαίνονται τόσο σύγχρονοι που ο αναγνώστης καταλαβαίνει πως η ανθρώπινη ψυχή δεν αλλάζει ανά τους αιώνες. Συνήθειες ο άνθρωπος αλλάζει, αλλά η ψυχή δεν αλλάζει.

Μετά από πολλή -σίγουρα επίπονη- έρευνα η Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου καταφέρνει να πλάσει παράλληλα με την ιστορία όλο το κοινωνικό φόντο της εποχής των περσικών πολέμων. Καταγράφοντας την καθημερινότητα των Σπαρτιατών και των Αθηναίων και τονίζοντας ταυτόχρονα και τις διαφορές των δυο αυτών πόλεων και της γαλούχησης των ανθρώπων των, ο αναγνώστης καταφέρνει να διεισδύσει ακόμη πιο βαθιά στην ιστορία θεωρώντας το μυθιστόρημα ένα σύγχρονο ανάγνωσμα με ήρωες σύγχρονους. Οι χαρακτήρες, άριστα ψυχογραφημένοι, επιβιώνουν, ζουν και αναπνέουν σε χρόνους αλλοτινούς. Διδάσκουν το ελληνικό πάθος και την ενότητα απέναντι στον εχθρό. Δεν συγχωρούν τις προδοσίες, όμως δείχνουν πολλές φορές μεγαλοψυχία.

ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΤΕΙΧΟΣ είναι ένα αξιοπρεπέστατο μυθιστόρημα γραμμένο με συναισθηματισμό αλλά και σκληρότητα ταυτόχρονα. Όπως οι δυο όψεις των ανθρώπων. Συναισθηματικοί αλλά και σκληροί ταυτόχρονα. Γι'αυτό είναι ένα μυθιστόρημα που σαν σημείο αναφοράς έχει τον άνθρωπο, με τις φοβίες, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Είναι ένα μυθιστόρημα που υμνεί τη φιλία, την ευγνωμοσύνη, την αγάπη και τον ελληνικό πολιτισμό.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;