Λένε πως κάθε φορά που ο Θεός βλέπει εμάς τις πουτάνες, δακρύζει. Δακρύζει από ντροπή, μια και σ’ εμάς δεν περισσεύει. Mα αν ο Θεός δακρύζει, ο Θάνατος μας χρωστάει!
Δεκαετία του 1950. Πάνω στις πληγές μιας Ελλάδας που ακόμη αιμορραγεί από τον πόλεμο, σε μια γειτονιά του Πειραιά, την περίφημη Τρούμπα, ανάμεσα σε καπνούς στριφτών τσιγάρων και φθηνών ποτών, ο έρωτας εναποθέτει στα κορμιά γυναικών τα ξεφτισμένα όνειρά του και την ελπίδα πως η ζωή είναι μαγική κι ωραία. Μέρα και νύχτα οι πόρνες σουλατσάρουν στα στενοσόκακα, πουλώντας τα κορμιά τους για ελάχιστα χρήματα. Λίγα βήματα πιο πέρα οι τάχα προστάτες τους καραδοκούν σαν γύπες να αρπάξουν τη λεία τους, πουλώντας τους υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, φτιαγμένο με χρυσόσκονη και αγγέλους. Η κάθε μια από αυτές τις γυναίκες έχει να σου πει και μια διαφορετική ιστορία, που μπορεί να ξεκίνησε από τα καλύτερα σπίτια ή ακόμη κι από έναν γάμο, έναν αρραβώνα, έναν μεγάλο έρωτα. Μια από αυτές τις γυναίκες υπήρξα κι εγώ, γνωστή με το όνομα μαντάμ Τζένη, που από απλή πόρνη έφτασα να έχω το πιο διάσημο μπορντέλο της Τρούμπας.
Όχι, η ζωή δε μου στάθηκε στα δύσκολα. Εύκολα δεν υπήρχαν. Μια νύχτα δική μου ολόκληρη η ζωή σου… Αυτή τη νύχτα θα σου διηγηθώ. Πλέον στα ογδόντα μου, εδώ και πολλά χρόνια, είμαι η Ευγενία Φράνκου, μια αξιοσέβαστη γυναίκα που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από την οικογένεια και το περιβάλλον της. Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποια πραγματικά ήμουν. Γιατί το κάνω τώρα αυτό; Γιατί σε μένα ο θάνατος χρωστάει ακόμη…
ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ 5/5
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, είναι το βιβλίο που άλλαξε την πορεία της Χρυσηίδας Δημουλίδου στο χώρο του βιβλίου. Μια ιστορία όμορφη, πάντα ενδιαφέρουσα και δοσμένη με έναν τρόπο πολύ εμπνευσμένο.
Η ιστορία μιας πόρνης έχει πάντα ενδιαφέρον στο αναγνωστικό κοινό, χωρίς να ξέρω ακριβώς τον λόγο που συμβαίνει αυτό. Η Χρυσηίδα Δημουλίδου λοιπόν, εκμεταλλευόμενη αυτήν την αδυναμία του κοινού, έπλεξε έναν μύθο στην εποχή που η Τρούμπα μεσουρανούσε στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας.
Η ηρωίδα της, άριστα ψυχογραφημένη, αφηγείται η ίδια τη ζωή της μέσα από τη γραφή της Δημουλίδου. Μια τακτική που βοηθά -ή και αναγκάζει- τον αναγνώστη να διεισδύσει στον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας και μόνο σε αυτής. Οι άλλοι ήρωες είναι δευτερευούσης σημασίας, οι σκέψεις όμως της Τζένης και τα λόγια της πρέπει να έχουν την απόλυτη βαρύτητα στο ανάγνωσμα. Ένα ανάγνωσμα που διαβάζεται απνευστί.
Βιβλίο με πολλές ανατροπές, απρόβλεπτο τέλος. Πολλές εικόνες, ωμό λεξιλόγιο διόλου επιτηδευμένο και όμορφες περιγραφές συνθέτουν ένα βιβλίο με πολλές συγκινήσεις και πολλά συναισθήματα.
Για μένα αυτό το βιβλίο αποτελεί το πραγματικό ντεμπούτο της Χρυσηίδας Δημουλίδου, ακόμα κι αν πριν από αυτό, έγραψε πολλά μυθιστορήματα. Αποτελεί το αγαπημένο μου βιβλίο της και το έχω διαβάσει ξανά και ξανά πολλές φορές.
Συγχαρητήρια για την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Ψυχογιός με ένα πολύ ωραίο και ατμοσφαιρικό εξώφυλλο.
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;