Τον ξέβρασε αναίσθητο η θάλασσα σε μια παραλία του Ναυπλίου μετά από ένα τοπικό μπουρίνι. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι πάσχει από αμνησία. Μόλις ανάρρωσε από τα τραύματά του, βρήκε δουλειά και σπίτι, και συνδέθηκε ερωτικά με μια δασκάλα. Αλλά δεν είχε ανακτήσει τη μνήμη του, δε θυμόταν ούτε το όνομά του.
Μια μέρα χτύπησε την πόρτα του μια άγνωστη. Δεν μπόρεσε να δει πώς ήταν – την ηλικία της, το ύψος της, το ντύσιμό της· γιατί μόλις αντίκρισε τα μάτια της αισθάνθηκε χαμένος. Ήταν σκούρα μπλε σαν το ανοιχτό πέλαγος και, καθώς τα κοίταζε καθηλωμένος, μια αβάσταχτη νοσταλγία πλημμύρισε την ψυχή του...
«Αντρέα, δε με θυμάσαι;» του είπε η άγνωστη με τα μπλε μάτια. «Είμαι η γυναίκα σου».
Λίγο αργότερα έμαθε ότι ο γάμος τους είχε ναυαγήσει και ζούσαν σαν δυο ξένοι κάτω από την ίδια στέγη. Το μυαλό του δε θυμόταν τίποτα από την παλιά ζωή του.
Αλλά η καρδιά θυμάται…
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Η Καίτη Οικονόμου, είναι πλέον μια καταξιωμένη συγγραφέας, που έχει αποδείξει το ταλέντο της μαγευτικής της πένας πολλάκις. Το Η ΚΑΡΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑΙ είναι το όγδοο κατά σειρά μυθιστόρημά της, το τέταρτο μυθιστόρημα που εκδίδει στις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ (πριν ήταν στο δυναμικό των εκδόσεων Ωκεανίδα) και το τρίτο μυθιστόρημα της που διαβάζω εγώ μετά τη ΛΕΥΚΗ ΟΡΧΙΔΕΑ και ΤΟ ΣΚΟΥΛΑΡΗΚΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ.
Στο καινούριο της μυθιστόρημα, αφηγείται την ιστορία του Αντρέα, ενός ναυαγού που πάσχει από αμνησία μετά από ένα ατύχημα που είχε με το φουσκωτό του σκάφος. Στο Ναύπλιο, ξεβρασμένο, τον βρίσκει η Ειρήνη, η οποία τον πηγαίνει στο νοσοκομείο και πηγαίνει συχνά να τον επισκεφτεί. Όταν συνέρχεται και δεν θυμάται τίποτα, είναι επόμενο να μην έχει που να πάει, οπότε η Ειρήνη αναλαμβάνει την φροντίδα του, τον παίρνει στο σπίτι της και ξεκινάει ένα ειδύλλιο μεταξύ των δυο, της Ειρήνης και του...Αλέξη όπως τον ονόμασε η ίδια. Η σύζυγος του Αντρέα, Χριστίνα, βρίσκει τα ίχνη του και πηγαίνει στο Ναύπλιο να τον πάρει και να γυρίσουν στο σπίτι τους. Ως εδώ, καλά. Στη συνέχεια ξετυλίγεται ένα κουβάρι γεγονότων τα οποία οδήγησαν στην κατάρρευση ενός γάμου, αυτού του Αντρέα και της Χριστίνα και την νέκρωση οποιασδήποτε συναισθηματικής σχέσης υπήρχε μεταξύ τους.
Η συγγραφέας καταφέρνει να ξετυλίξει αυτό το κουβάρι με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, καθώς και με πλήθος διαλόγων, σαν να σεναριογραφεί ώστε οι αποκαλύψεις να γίνουν και στον πάσχοντα Αντρέα και όχι μόνο στον αναγνώστη. Με την γνωστή και απαράλλαχτη πλέον ρεαλιστική της πένα, μας αποκαλύπτει τι οδήγησε τον γάμο των δυο ηρώων στην καταστροφή. Συνεχείς περιγραφές καταστάσεων, με μια λυρική γλώσσα που απλά σε γοητεύει. Ενώ το βιβλίο είναι στο σύνολό του απρόβλεπτο, το τέλος είναι λίγο προβλέψιμο, ωστόσο η τελευταία σκηνή του βιβλίου είναι ξεκαρδιστική για να ελαφρύνει λίγο τη διάθεση.
Δεν το θεωρώ απλό βιβλίο,ενώ δεν θίγει κάποιο βαθύ κοινωνικό πρόβλημα, περνάει πολλά μηνύματα, κυρίως σχετικά με τον θάνατο και την άποψη που υποστηρίζει "Οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς", τις διαπροσωπικές σχέσεις καθώς και τις παρανοήσεις που γίνονται σε ένα ζευγάρι με μοναδικό συμπέρασμα: Η συζήτηση είναι το πιο σημαντικό συστατικό για να πετύχει μια σχέση.
Δεν άγγιξε την τελειότητα, σύμφωνα με τα γούστα μου, εξ'αιτίας της αίσθησης της σεναριογραφίας, η οποία αν και κατανοώ τον λόγο που έγινε εμένα με κούρασε, καθώς και του προβλέψιμου τέλους της ιστορίας. Ίσως, να μην υπήρχε ιδανικότερο τέλος, αλλά εγώ το κατάλαβα από αρκετά νωρίς και με ξένισε. Ωστόσο, είναι ένα πολύ ωραίο ανάγνωσμα, το οποίο διαβάζεται εύκολα και γρήγορα και κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ένα καθαρά ερωτικό μυθιστόρημα που μας λέει πως ό,τι κι αν συμβεί στις πύλες του μυαλού μας Η ΚΑΡΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑΙ. Από ένστικτό; Ποιος ξέρει, πάντως θυμάται...
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;