Δεκαετία του ’60. Σ’ ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδελφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, μεγαλώνουν στη σκιά ενός πατέρα αφέντη και μιας μάνας που δεν έχει λόγο. Η μόνη έξοδός τους είναι κάθε Κυριακή για την εκκλησία και στο πανηγύρι του χωριού μία φορά τον χρόνο. Οι καιροί σκληροί, αλλά οι πράξεις σκληρότερες.
Και μια μέρα ο πατέρας τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις.
Τι συνέβη και τις παράτησε ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση: «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν καθάρισες την ντροπή;»
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Το ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ είναι ένα μυθιστόρημα που κάθε αναγνώστης περίμενε πως και πως να εκδοθεί. Μετά τη μεγάλη επιτυχία του προηγούμενου πονήματος της Χρυσηίδας Δημουλίδου και από τη στιγμή που άρχισαν να κυκλοφορούν η περίληψη, αλλά και κάποια μικρά αποσπάσματα μετρούσαμε τις μέρες και τις ώρες μέχρι να το έχουμε στα χέρια μας.
Από το οπισθόφυλλο και μόνο, κάποιος μπορεί να υποψιαστεί πως είναι ένα δυνατό βιβλίο. Μόνο που ξεκινώντας την ανάγνωση του και προχωρόντας στην ιστορία, αντιλαμβάνεται κανείς πως υποψιάστηκε λάθος. Είναι κάτι περισσότερο από ένα δυνατό ανάγνωσμα.
Ένα βιβλίο γεμάτο σκηνές έντονου συναισθηματικού φορτίου και μια αφήγηση σε γ' πρόσωπο που κατά σημεία κόβει την ανάσα του αναγνώστη και οι σελίδες οδηγούν το χέρι να τις γυρίσει και όχι το αντίθετο. Από την αρχή της ιστορίας, η αγωνία χτυπάει κόκκινο και φτάνει στο αποκορύφωμα όταν η συγγραφέας εντέχνως και χωρίς να κουράζει χρησιμοποιεί έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης. Συνεχή πισωγυρίσματα στο παρελθόν που διακόπτονται από σκηνές σε παρόντα χρόνο, δίνουν σταδιακά στον αναγνώστη αποκαλύψεις με σκηνές έντονες, δυνατές, με περιγραφές ωμές και συγκλονιστικές.
Η Χρυσηίδα Δημουλίδου, κάνοντας για ακόμη μια φορά τη διαφορά, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και ασχολείται με ένα ταμπού, που αναφέροντας το και μόνο προκαλεί στους ανθρώπους αποτροπιασμό και φρίκη. Το βιβλίο αυτό, δεν είναι μια απλή αφήγηση γεγονότων με ώριμη γραφή και σωστή τεχνική και καλή δομή. Το βιβλίο αυτό είναι μια καταγγελία, μια κραυγή αγανάκτησης από τη συγγραφέα. Σε πολλά αποσπάσματα του βιβλίου, παρατηρούμε την εξωτερίκευση πολλών εσωτερικών αναζητήσεων που τεχνιέντως η συγγραφέας τα δένει άριστα με το ρου της ιστορίας. Η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο, από ένα παράδειγμα υποκρισίας. Μιας υποκρισίας που βιώνουμε και βλέπουμε καθημερινά.
Η συγγραφέας δεν διστάζει να ασχοληθεί με θέματα φωτιά. Με γλώσσα καταπέλτη παρουσιάζει μια ωμή πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της την ενδοοικογενειακή βία. Με άριστο τρόπο, τα παρουσιάζει μέσα από την ιστορία της χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη αλλά αντιθέτως να δίνει κάποιες απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα που βασανίζουν.
Είναι ένα βιβλίο που σκοπό έχει να βοηθήσει και φαίνεται σε μεγάλο μέρος της αφήγησης. Ψυχολογικά ευρήματα αλλά και κάποιες συμβουλές, παραθέτονται σαν κομμάτι της αφήγησης, με αποτέλεσμα να αφυπνίσει τον αναγνώστη. Χρειάστηκαν σίγουρα κότσια για να γραφτεί αυτό το βιβλίο αλλά και πολλή έρευνα για να αποδοθεί σωστά αυτή η ιστορία. Ένα βιβλίο για δυνατούς αναγνώστες... με κότσια.
Συγχαρητήρια στη συγγραφέα αλλά και στον εκδοτικό οίκο που εξέδωσαν ένα τέτοιο βιβλίο και έσοδα του θα διατεθούν σε ιδρύματα υπέρ της κακοποιημένης γυναίκας και του παιδιού. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν τηλέφωνα και διευθύνσεις οργανισμών που μπορούν να βοηθήσουν γυναίκες και παιδιά που βιώνουν την ενδοοικογενειακή βία. Ελπίζω κι εγώ με τη σειρά μου αυτό το βιβλίο να αφυπνίσει πνεύματα και να αρχίσουμε να καταγγέλουμε κι εμείς ότι βλέπουμε και μας προκαλεί αποτροπιασμό.
Σίγουρα, θα είναι το βιβλίο της χρονιάς. Καλή επιτυχία!
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;