Με λένε Ντάτα… Χρόνια τώρα. Κοντεύω κι εγώ να ξεχάσω πως κάποτε με βάφτισαν Αλεξάνδρα∙ Αλεξάνδρα Σαλβάνου του Ροβέρτου και της Χαριτίνης.
Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορεί να φανταστεί η Εκκλησία ή η Αστυνομία, κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Όλα ήρθαν φυσιολογικά στο δρόμο μου ή σ’ εμένα φάνηκε έτσι. Δεν πέρασε καν από την σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο, και ποτέ το καλό.
Γεννήθηκα πολύ όμορφη και αυτό ήταν ακόμη ένα όπλο, μια αόρατη παγίδα για τα υποψήφια θύματά μου. Κανένας δεν περιμένει η όψη ενός αγγέλου να κρύβει με τέτοια μαεστρία τη μαύρη ψυχή ενός σατανά που είναι ταγμένος να σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο. Ίσως μάλιστα ο θάνατος, που τόσο εύκολα αποφάσιζα για κάποιους, να ήταν λύτρωση, κάθαρση, εξαγνισμός.
Εχθρούς… Μόνο τέτοιους έκανα στη ζωή μου. Φίλους δεν απέκτησα ποτέ, αλλά δεν αισθάνθηκα και ποτέ την έλλειψή τους. Η φιλία ήταν για μένα αδυναμία, ένα όπλο στα χέρια του αντιπάλου, και δεν ήμουν από αυτές που έδιναν τέτοια περιθώρια, κι ούτε ήθελα περιττά βάρη.
Με λένε Ντάτα. Ζω σε έναν άλλο κόσμο, που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους. Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω…
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Τελειώνοντας το βιβλίο μια έκφραση βγήκε από το στόμα μου: Επιτέλους ένα διαφορετικό βιβλίο από τη Λένα Μαντά. Μας είχε συνηθίσει σε μια πεπατημένη ιδέα: έρωτες, γλυκανάλατα αίσια τέλη, ίντριγκες, λύτρωση και δύσβατα μονοπάτια για τους υπέροχους και τέλειους χαρακτήρες που έπλαθε η Λένα Μαντά.
Αυτό το βιβλίο είναι διαφορετικό. Δεν είναι στα συνηθισμένα. Είναι καλογραμμένο και καθόλου πρόχειρο όπως όλα τα προηγούμενα μετά το ΘΕΑΝΩ, Η ΛΥΚΑΙΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Βιβλίο που φαίνεται ότι έκανε μια κάποια έρευνα, μια αναζήτηση να βρει ιστορικά γεγονότα, να τα δέσει άριστα με την ροή της ιστορίας και να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή πολύ μακρινή.
Το μόνο πρόβλημα ήταν το παραμύθι. Όπως μας προιδέασε η συγγραφέας στο εισαγωγικό σημείωμα της, η ιστορία είναι ένα παραμύθι. Αρκετά απίστευτα τα γεγονότα που παρουσιάζει και κυρίως πριν η ηρωίδα ενηλικιωθεί. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας άνθρωπος γεννήθηκε έτσι, με τέτοιο χαρακτήρα και τέτοιες απόψεις και ιδιαιτερότητες για τη ζωή. Και αυτό με ξένισε αρκετά, αν η ιστορία της ηρωίδας ξεκινούσα διαφορετικά, με άλλα δεδομένα και κατέληγε ως Ντάτα, με κάποια αιτιολογία όμως, τότε θα ήταν καλύτερα. Με ενόχλησε που ένας άνθρωπος από τη γέννηση του καταλάβαινε πως μόνο το κακό μπορούσε να πράξει, να γίνει αποτρόπαιος, φριχτός και χυδαίος ενώ στην ουσία δεν είχε καμία ανάγκη να το κάνει, παρά μόνο το ότι της άρεσε.
Το βιβλίο απέκτησε τεράστιο ενδιαφέρον στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όπου βλέπει κανείς το πραγματικό πρόσωπο της ηρωίδας, κάτι το οποίο για τους δικούς της, απίθανους και παράλογους λόγους κρατούσε θαμμένο κάτω από έναν δαίμονα. Αν η ιστορία της Ντάτας είχε διαφορετική αρχή και κατέληγε έτσι όπως ξεκίνησε η Ντάτα θα ήταν πολύ καλύτερο.
Βέβαια, άλλο ένα πλην του βιβλίου είναι ότι δεν περνάει κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα, μας παρουσιάζει έναν χαρακτήρα προς αποφυγήν και πραγματικά με λυπεί αυτό το γεγονός γιατί βλέπω ότι πολλές κυρίες θα ήθελαν να ζουν τη ζωή της Ντάτας από επιλογή και αυτό είναι απαράδεκτο. Παραμένει μια καλή παρέα αλλά μέχρι εκεί, όχι να επηρεάζονται τόσο βαθιά αναγνώστες και να ζηλεύουν μια τετοια φριχτή ζωή.
Σκοπός του συγγραφέα είναι να διδάσκει και όχι μόνο να προσφέρει μια καλή παρέα. Και σε αυτό το βιβλίο δεν διδάσκεσαι τίποτα απλά διαβάζεις τις φριχτές πράξεις μιας ηρωίδας-δαίμονα η οποία τα καλά που έκανε ήταν ελάχιστα και πολλά αναφέρονται μόνο συνοπτικά σε μια παράγραφο.
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Τελειώνοντας το βιβλίο μια έκφραση βγήκε από το στόμα μου: Επιτέλους ένα διαφορετικό βιβλίο από τη Λένα Μαντά. Μας είχε συνηθίσει σε μια πεπατημένη ιδέα: έρωτες, γλυκανάλατα αίσια τέλη, ίντριγκες, λύτρωση και δύσβατα μονοπάτια για τους υπέροχους και τέλειους χαρακτήρες που έπλαθε η Λένα Μαντά.
Αυτό το βιβλίο είναι διαφορετικό. Δεν είναι στα συνηθισμένα. Είναι καλογραμμένο και καθόλου πρόχειρο όπως όλα τα προηγούμενα μετά το ΘΕΑΝΩ, Η ΛΥΚΑΙΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Βιβλίο που φαίνεται ότι έκανε μια κάποια έρευνα, μια αναζήτηση να βρει ιστορικά γεγονότα, να τα δέσει άριστα με την ροή της ιστορίας και να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή πολύ μακρινή.
Το μόνο πρόβλημα ήταν το παραμύθι. Όπως μας προιδέασε η συγγραφέας στο εισαγωγικό σημείωμα της, η ιστορία είναι ένα παραμύθι. Αρκετά απίστευτα τα γεγονότα που παρουσιάζει και κυρίως πριν η ηρωίδα ενηλικιωθεί. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας άνθρωπος γεννήθηκε έτσι, με τέτοιο χαρακτήρα και τέτοιες απόψεις και ιδιαιτερότητες για τη ζωή. Και αυτό με ξένισε αρκετά, αν η ιστορία της ηρωίδας ξεκινούσα διαφορετικά, με άλλα δεδομένα και κατέληγε ως Ντάτα, με κάποια αιτιολογία όμως, τότε θα ήταν καλύτερα. Με ενόχλησε που ένας άνθρωπος από τη γέννηση του καταλάβαινε πως μόνο το κακό μπορούσε να πράξει, να γίνει αποτρόπαιος, φριχτός και χυδαίος ενώ στην ουσία δεν είχε καμία ανάγκη να το κάνει, παρά μόνο το ότι της άρεσε.
Το βιβλίο απέκτησε τεράστιο ενδιαφέρον στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όπου βλέπει κανείς το πραγματικό πρόσωπο της ηρωίδας, κάτι το οποίο για τους δικούς της, απίθανους και παράλογους λόγους κρατούσε θαμμένο κάτω από έναν δαίμονα. Αν η ιστορία της Ντάτας είχε διαφορετική αρχή και κατέληγε έτσι όπως ξεκίνησε η Ντάτα θα ήταν πολύ καλύτερο.
Βέβαια, άλλο ένα πλην του βιβλίου είναι ότι δεν περνάει κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα, μας παρουσιάζει έναν χαρακτήρα προς αποφυγήν και πραγματικά με λυπεί αυτό το γεγονός γιατί βλέπω ότι πολλές κυρίες θα ήθελαν να ζουν τη ζωή της Ντάτας από επιλογή και αυτό είναι απαράδεκτο. Παραμένει μια καλή παρέα αλλά μέχρι εκεί, όχι να επηρεάζονται τόσο βαθιά αναγνώστες και να ζηλεύουν μια τετοια φριχτή ζωή.
Σκοπός του συγγραφέα είναι να διδάσκει και όχι μόνο να προσφέρει μια καλή παρέα. Και σε αυτό το βιβλίο δεν διδάσκεσαι τίποτα απλά διαβάζεις τις φριχτές πράξεις μιας ηρωίδας-δαίμονα η οποία τα καλά που έκανε ήταν ελάχιστα και πολλά αναφέρονται μόνο συνοπτικά σε μια παράγραφο.
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;