Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥ [Πασχαλίας Τραυλού, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥΜόνο ο Άρης Μαυροειδής μπόρεσε να καταλάβει ποια ήταν πραγματικά η γυναίκα του φάρου... Εκείνος αναγνώρισε στο πρόσωπο της άλαλης Αυγής το πρόσωπο της σκιάς που είχε στοιχειώσει το νου του. Και μόνο εκείνος έμαθε ότι το κορίτσι που απαρνήθηκε τη γλώσσα των ανθρώπων, προτιμώντας να αφουγκράζεται τη γλώσσα των πουλιών, ήταν το ίδιο κορίτσι που τριγυρνούσε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Φολεγάνδρου το 1978 και στο φάρο της Ασπρόπουντας το 1715, περιμένοντας αιώνες την αγάπη να επιστρέψει... Από το μυστικό μιας φωτογραφίας στο μυστικό ενός κελαριού κι έπειτα στο μυστήριο της Χρυσοσπηλιάς, από το παρόν στο παρελθόν και από την προδοσία στην προσμονή, η γυναίκα του φάρου ψάχνει μια απάντηση στο ερώτημα της μετά θάνατον ζωής μέσα από ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται οι εποχές, όχι όμως και οι πρωταγωνιστές, που παραμένουν ίδιοι, παραβιάζοντας τα σύνορα του χρόνου στο όνομα της αγάπης...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αν και το βιβλίο πραγματεύεται ένα θέμα που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες της μεταφυσικότητας που περίμενα. Οι ιστορίες τις οποίες διηγούνταν η κ. Τραυλού, χωριστά η μία από την άλλη ήταν ωραίες και είχαν ενδιαφέρουσα πλοκή και η μυθοπλασία ήταν πολύ καλή. Ωστόσο η σύνδεση τους κατά τη γνώμη μου δεν ήταν τόσο καλή όσο την περίμενα. Το μεταφυσικό στοιχείο αρκετά φανερό καθ'όλη τη διάρκεια του έργου και μάλιστα πολύ έντονο κάτι που με ξένισε από την ενδιαφέρουσα μυθοπλασία.

Βέβαια δεν μπορώ παρά να μην αναγνωρίσω για ακόμα μια φορά την λυρικότητα της γραφής της κ. Τραυλού και το υπέροχο λεξιλόγιο που χρησιμοποίησε. Την γραφή της τη συνήθισα πλέον και μου φαίνεται αρκετά ξεκούραστη ενώ στα πρώτα της βιβλία που διάβαζα μου φαίνονταν τρομερά κουραστική. Μια γραφή γεμάτη παρομοιώσεις και εικόνες που κάνουν την ανάγνωση να μοιάζει με ταξίδι σε ένα πλήθος εικόνων, ήχων και μυρωδιών.

Το βιβλίο δυστυχώς δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, περίμενα κάτι πολύ καλύτερο, με ένα απρόβλεπτο ίσως τέλος και όχι τόσο γλυκανάλατο. Τη δυναμική την έχει σίγουρα η συγγραφέας ωστόσο μάλλον την έκρυψε από αυτό το δημιούργημά της. Σίγουρα ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ της ίδιας είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει ποτέ της.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός