ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΝ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ [Σόφης Θεοδωρίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η Ιφιγένεια έπιασε τα γέρικα χέρια της μάνας της και τα σκέπασε με τα δικά της. "Πώς με λένε;" έκανε την αγωνιώδη ερώτηση. "Θυμάσαι; Πες μου... με θυμάσαι;" Περίμενε με κομμένη την ανάσα, θαρρείς κι από την απάντηση της Χαράς εξαρτιόταν η ύπαρξή της. Η Χαρά ξερόγλειψε τα χείλη αργά. "Ιφι... Ιφι..." ψέλλισε τέλος και τα δάκρυα κύλησαν απ' τα μάτια της κόρης. Δόξα τω Θεώ, δεν είχε πάει στράφι η θυσία της. Η μάνα της δεν την είχε ξεχάσει...
Ο κόσμος της Ιφιγένειας ήταν αληθινή ευλογία μέχρι εκείνη τη λευκοντυμένη μέρα που άρχισε να διαλύεται και να κατακλύζουν τη ζωή της απώλειες και προδοσίες. Ο πατέρας της, η μεγάλη της αδυναμία. Η μητέρα της, το αιώνιο στήριγμά της. Η δουλειά της. Ακόμα κι αυτός ο έρωτας της ζωής της, ο άντρας της. Η ώρα που θα αντιμετωπίσει τις αλήθειες της ζωής της έχει φτάσει. Μένει τώρα να διαπιστώσει αν οι όρκοι της αγάπης θα χωρέσουν τη θυσία της ή θα γυρίσουν την πλάτη στους πληγωμένους καιρούς.
Η ιστορία μιας γυναίκας που ρισκάρει να χάσει τα πάντα, γιατί δε θέλει να ρισκάρει να χάσει τον εαυτό της.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το δεύτερο κατά σειρά μυθιστόρημα της ταλαντούχας Σόφης Θεοδωρίδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός είναι ένα καθαρά κοινωνικό μυθιστόρημα. Η συγγραφέας παραδίδει στο κοινό της μια τρυφερή ιστορία με αρκετά ηθικά διδάγματα.

 Ο μύθος στηρίζεται στον σεβασμό, στην αγάπη και στην ανθρωπιά που δείχνουν στους γονείς τους οι άνθρωποι στηριζόμενο βασικά στην φράση "Μια μάνα φροντίζει για δέκα παιδιά, δέκα παιδιά δεν μπορούν να φροντίσουν για μια μάνα". 

Με λόγο που ρέει ευχάριστα, αλλά και με πολλές επαναλήψεις η ιστορία κυλάει μέσα από την γοητευική πένα της Σόφης Θεοδωρίδου. Με έντονο λυρισμό αλλά και εκτενείς περιγραφές πάνω στην ασθένεια του Alzheimer κυρίως αλλά και σε τοπία, συναισθήματα και καταστάσεις το βιβλίο καθηλώνει τον αναγνώστη.

Χαρακτήρες άριστα ψυχογραφημένοι και τελικά δικαιομένοι, δείχνουν να έχουν αρχές που εκλείπουν και με τις πράξεις τους διδάσκουν σημαντικές αξίες και αποτελούν πρότυπο με τον δικό τους τρόπο. Η συγγραφέας επιτυγχάνει να αποδώσει τις δυο όψεις ενός νομίσματος χωρίς να προσβάλλει ή να θίξει καμία πλευρά. 

Πρόκειται για μια ρεαλιστική ιστορία -ίσως και αληθινή ιστορία- που προκαλεί έντονα συναισθήματα και το βασικότερο διδάσκει. Αξίζει να το διαβάσετε και αν νιώσετε σε κάποιο σημείο να σας κουράζει συνεχίστε το. Θα σας ανταμείψουν οι ίδιοι οι ήρωες. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στη συγγραφέα.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός