«Τελικά, Ηρώ, ο νονός σου μισό το άφησε το όνομά σου. Ηρωίδα έπρεπε να σε βαφτίσει!» κι εκείνη της είχε απαντήσει: «Δεν ήξερε τότε τι με περίμενε στη ζωή μου, αλλά και να το ήξερε, μάλλον θα το θεώρησε υπερβολικό και προτίμησε να το κόψει και να με βαφτίσει Ηρώ, αφήνοντας το υπόλοιπο να πλανάται σαν απειλή…»
Από την ημέρα που γεννιέται η Ηρώ, η ζωή της είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Δύσβατοι όλοι οι δρόμοι που κλήθηκε να βαδίσει, σαν κοριτσάκι, σαν έφηβη, σαν νέα κοπέλα, σαν γυναίκα. Θα χρειαστεί να αντιπαλέψει τον νοσηρό «πατριό» της, να αντιμετωπίσει ένα βίαιο σύζυγο αργότερα, με την οικονομική καταστροφή και τη φυγή της στην Κύπρο και να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη απ’ όλες: να σώσει τα παιδιά της από τις λανθασμένες επιλογές τους.
Δίπλα της η Αλεξάνδρα. Μια μυστηριώδης, σκοτεινή γυναίκα, που μόνο στην Ηρώ θα δείξει το φωτεινό της πρόσωπο. Είναι η μόνη που μπορεί ν’ αφουγκραστεί το λυγμό της ψυχής της. Η μόνη που θα σταθεί στο πλευρό της όταν η Ηρώ αναγκαστεί να γίνει ένας άλλος άνθρωπος για να προστατέψει τους αγαπημένους της και να νικήσει…
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Πέρα από το αν μου άρεσε ή όχι πρέπει να πω πως ήταν ένα χορταστικό βιβλίο. Διαβάζεται γρήγορα και πολύ εύκολα και είναι μια καλή παρέα.
Η πλοκή είναι η γνωστή και απαράλλακτη, πλέον προβλέψιμη, πλοκή, μια σειρά δύσκολων καταστάσεων, δυστυχία, πόνος και δύσβατα μονοπάτια όπως αναφέρει η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και στο τέλος η λύτρωση, η ευτυχία, η ζωή. Γνωστό και δοκιμασμένο.
Η ιστορία της Ηρώς εμένα προσωπικά δεν μου ένεπνευσε κανένα συναίσθημα, αντιθέτως η ιστορία της αδερφής της ήταν πιο ενδιαφέρουσα. Η Ηρώ είναι η γυναίκα θύμα, χωρίς καμία δύναμη, χωρίς καμία διάθεση για αντίδραση. Κάτι που δεν μου άρεσε
Το βιβλίο για τα γούστα μου απέκτησε ενδιαφέρον στο σημείο που γίνεται αναφορά στη μάστιγα της εποχής, τα ναρκωτικά και εκεί καθηλώθηκα να διαβάζω.Αυτό που μου έλειψε και από αυτό το βιβλίο της κας Μαντά είναι το συναίσθημα και το ύφος και η γλώσσα του κειμένου που δεν είχε καμία λυρικότητα και τίποτα που να σε εντυπωσιάσει. Υπήρχε μόνο η ρηχή αφήγηση των γεγονότων κάτι που με απογοήτευσε λίγο. Απλή, λιτή γραφή, απλό λεξιλόγιο, κατανοητό.
Το προτελευταίο κεφάλαιο ενώ ξεκίνησε με μια δυναμική μια και αναφερόταν στα ναρκωτικά και στην απεξάρτηση κύλισε με ένα γλυκανάλατο τέλος που σε τίποτα δεν θύμιζε την πραγματικότητα.
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;