Δυο φίλοι. Νέοι, ωραίοι, ιδεαλιστές και απελπισμένοι, όπως συμβαίνει συχνά όταν είσαι είκοσι ετών: ένας Άγγλος φοιτητής κοινωνιολογίας και ένας Χιλιανός εξόριστος. Συναντιούνται στο Λονδίνο, τη δεκαετία του 1980, όπου ακούγονται ακόμα οι αξέχαστες μελωδίες της Τζόαν Μπαέζ και του Μπομπ Μάρλεϊ. Η νεολαία ξαναφτιάχνει τον κόσμο από την αρχή στις μπιραρίες του Σόχο. Εποχή Θάτσερ και εποχή Πινοσέτ.
Σ' αυτό το μυθιστόρημα παρακολουθούμε μια ερωτική ιστορία: τα πράγματα όμως δεν είναι αυτό που δείχνουν. Δημιουργείται, αναπόδραστα, ένα τρίγωνο, όπου συνυπάρχουν ο έρωτας, η ελπίδα και η προδοσία, μέσα στην τεταμένη ατμόσφαιρα της χιλιανής αντίστασης και του αυταρχισμού της βρετανικής εξουσίας. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα ο Τίο ταξιδεύει με προορισμό τη χώρα των παλιών του φίλων, της Κλάρας και του Αντόνιο, έχοντας δεχτεί την απροσδόκητη πρόταση του πρώην συμφοιτητή του, χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες, χωρίς να μετρήσει την οδυνηρή προσπάθεια που είχε κάνει για να τα ξεχάσει όλα, χωρίς καν να ρωτήσει αν η Κλάρα θα είναι εκεί. Ακολουθεί μια έκπληξη και μια σειρά ερωτημάτων: Γιατί ο Αντόνιο τον αναζήτησε έπειτα από δεκαπέντε χρόνια σιωπής; Ο Τίο αναζητεί τις χίμαιρες του. Ο Αντόνιο τον προκαλεί να αντιμετωπίσει για μια ακόμα φορά τη γυναίκα της ζωής του. Και η Κλάρα, τι νιώθει άραγε και τι σκέφτεται η Κλάρα;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Δεν είμαι λάτρης της ξένης λογοτεχνίας, προτιμώ να βαδίζω σε γνώριμα μονοπάτια, με γνώριμα ονόματα, γνώριμες λέξεις, γνώριμα μέρη. Όταν είναι να διαβάσω ξένη λογοτεχνία κοιτάζω πάντα να διαβάζω το πρωτότυπο στη γλώσσα που γράφτηκε -και το λέω αυτό γιατί συνήθως διαβάζω Άγγλους ή Αμερικάνους συγγραφείς. Στην συγκεκριμένη περίπτωση επειδή ήταν δώρο το παρόν βιβλίο και με πολύ ωραία αφιέρωση μάλιστα, το διάβασα και όχι στην πρωτότυπη μορφή του -μιας και η συγγραφέας είναι Χιλιανή και το έγραψε στα ισπανικά, γλώσσα για την οποία έχω πλήρη άγνοια.
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μεγάλα κεφάλαια. Χωρίς ντροπή ομολογώ πως το δεύτερο είναι το πιο ωραίο, στα άλλα δυο λείπει η δυναμική. Στο δεύτερο υπάρχει η δράση, τα πάθη, ο έρωτας, τα μίση, ενώ στο πρώτο και στο τρίτο η ιστορία απλά κυλάει μένοντας στάσιμη. Η συγγραφέας αναλώνεται σε τεράστιες περιγραφές καταστάσεων, συναισθημάτων, προσώπων, χώρων κάτι το οποίο κουράζει τον αναγνώστη. Το δεύτερο κεφάλαιο έχει μία επαναστατική και αντιστασιακή χροιά η οποία δένει με την ερωτική ιστορία που περιγράφεται.
Θα το χαρακτήριζα ένα αισθηματικό μυθιστόρημα με μία αναφορά στους εξόριστους από την Χιλή επί Πινοσέτ. Η συγγραφέας μερικές φορές φιλοσοφεί με δυσνόητες μακρόσυρτες εκφράσεις που θυμίζουν Paulo Coelho. Ένα βιβλίο που δεν σου προσφέρει τίποτα στο τέλος του, απλά διαβάζεται ευχάριστα.
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;