ΟΙ ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ [Χρυσηίδας Δημουλίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Στην αρχαία Ελλάδα η Αριάδνη έδωσε στον Θησέα τον μίτο για να μπορέσει να βγει από τον λαβύρινθο και να την ξανασυναντήσει. Έτσι και οι ψυχές, όταν φύγουν από το γήινο περιβάλλον τους και πριν χαθούνε στον Συμπαντικό λαβύρινθο, αφήνουν πίσω το νήμα τους για τις βρούνε οι αγγελιαφόροι του πεπρωμένου.»...

Έτος 2361 μ.Χ. Στον πλανήτη γη μετά από την μεγάλη οικολογική καταστροφή τίποτε δεν είναι πια το ίδιο. Η Αλμπα Βήτα Σμίτς ανώτερη κυβερνητική υπάλληλος, έχει προγραμματιστεί από τον κρατικό κομπιούτερ να συζευχτεί με τον Ελφιν Άλφα Κόρτς που ανήκει σε ανώτερη κατηγορία ανθρωποειδών από την ίδια, και θεωρείται ύψιστη τιμή . Ο Ελφιν ένας σκληροπυρηνικός και φιλόδοξος νομικός σύμβουλος, είναι η απόλυτη εκμηδένιση οποιασδήποτε αναφοράς σε συναισθήματα, πιστεύοντας ότι η δύναμη της εξουσίας είναι η απόλυτη ευτυχία. Η Αλμπα θεωρεί τον εαυτό της προνομιούχο. Όλα αυτά ανατρέπονται όταν εμφανίζεται στον δρόμο της ο Αντον Δέλτα Κορνέλ, που θεωρείται κατώτερος της σαν ανθρώπινη κατηγορία. Κοντά του η Αλμπα ανακαλύπτει ότι η ονειρεμένη ζωή που πιστεύει ότι ζει, δεν είναι παρά ένα μια φυλακή κατασκευασμένη από το σύστημα, που κρύβει συγκλονιστικά μυστικά και ότι όλα όσα της δίδαξαν από παιδί, ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Και τότε αντιλαμβάνεται ότι ο άνδρας αυτός είναι το πεπρωμένο της, από κάποια άλλη ζωή στο πολύ μακρινό παρελθόν. Οποιαδήποτε όμως σχέση μαζί του θα θέσει σε συναγερμό το σύστημα ασφαλείας του κράτους. Όμως εκείνη δεν μπορεί να αντισταθεί στο κάλεσμα ενός πρωτόγνωρου για εκείνη συναισθήματος που λέγεται αγάπη…

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Διαβάζοντας το για δεύτερη φορά έχω να πω ότι πρόκειται για ένα βιβλίο πολυσύνθετο. Λέγοντας αυτό εννοώ ότι δεν πρόκειται μόνο για ένα απλό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, αλλά για ερωτικό-αστυνομικό-πολιτικό-μεταφυσικό-φιλοσοφικό-θρίλερ. Ναι, τώρα νομίζω ότι έδωσα την σωστή ορολογία. Το βιβλίο αυτό δεν κατανοείται με την πρώτη φορά. Θέλει και δεύτερο πιο προσεκτικό διάβασμα. Μέσα από τις σελίδες του αποκρυπτογραφούνται μηνύματα, τα οποία η συγγραφέας έντεχνα καμουφλάρει πίσω από έννοιες και κυρίως διάλογους, που άλλα περιγράφουν, και άλλα εννοούνε.

Όχι δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο, δεν είναι όμως και καθόλου βαρετό. Νομίζω ότι η κυρία Δημουλίδου τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στις καλύτερες συγγραφικές της στιγμές, ξεφεύγοντας από τα στερεότυπα των γλυκανάλατων συγγραφέων που μας πλασάρονται σαν συγγραφικές διάνοιες και στην ουσία μας προσφέρουν τον απόλυτο μηδενισμό μέσα από χλιαρές ερωτικές ιστορίες που επαναλαμβάνονται. Και το χειρότερο μας αποβλακώνουν. Σε πείσμα όλων αυτών η Χρυσηίδα Δημουλίδου προσπαθεί να αλλάξει αυτή την νοοτροπία την οποία ελάχιστοι κατανοούν.

Όμως και να θέλουν είναι πολύ δύσκολο να την μιμηθούνε. Για να έχεις τόση μεγάλη θεματολογία και να είναι επιτυχημένη σ όλες τις μορφές, αυτό σημαίνει ότι εκτός από ταλέντο έχεις και να πεις πράγματα. Και αυτό ορίζει έναν συγγραφέα. Πιστεύω ακράδαντα στην μαγεία της πένας της που όσο πάει ωριμάζει ουσιαστικά όλο και περισσότερο. Ας αφήσουμε λοιπόν την χλιαρότητα και τον δήθεν τάλαντο κάποιων ευυπόληπτων πενών και ας σκύψουμε στο ταλέντο μιας πένας που είναι μοναδική. Αν η κυρία Δημουλίδου ζούσε στο εξωτερικό, τότε θα ήταν μια παγκοσμίου εμβέλειας συγγραφέας. Η ατυχία της είναι ότι ζει στην Ελλάδα όπου η φιλομάθεια είναι κατάρα, αντίθετα με τις αρπαχτές που έχουν εξελιχτεί σε εθνικό μας σπορ. Διότι ναι μιλάμε και για αρπαχτές και στον χώρο του βιβλίου. Καιρός να δούμε την διαφορά...

Διαβάστε το όλοι, αξίζει...

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός